Voor aanvang van het concert vult de zaal zich met mannen met baarden, mannen met nog grotere baarden, langere baarden, vollere baarden, vrouwen met nepbaarden en hier en daar zelfs een onwennig fris gladgeschoren gezichtje. Wanneer de lichten dimmen verenigen alle bebaarde mannen in de zaal zich en gaan de vuisten in de lucht; “beards beards beards!”. The Beards betreden het podium en zetten met de tekst “I like beards” de toon van de avond.
“Wij zijn The Beards, we hebben baarden, we verwelkomen iedereen met een baard en het volgende nummer gaat over baarden”, aldus leadzanger Johann Beardraven.
Over The Beards moet men geen voorbaarddige conclusies trekken: Ondanks de humoristische ondertoon klinkt de rock zeer aangenaam en zwiept het hoofd- en gezichtshaar lekker in het rond tijdens het headbangen. De zanger, die qua stem iets weg lijkt te hebben van Jack Black, weet ook nog een aantal aardige saxofoonsolo’s te spelen. Het drumtempo ligt hoog en de gitaren klinken lekker, met uitzondering van de korte gitaarsolo door de baardharen van Facey McStubblington.
Halverwege het optreden wordt de trofee voor “de meest indrukwekkende baard” uitgereikt aan iemand uit het publiek. De winnaar, een twee meter lange, rossig bebaarde man met de bijnaam ‘The Big Red’, neemt trots het piepkleine trofeetje in ontvangst. Onder enthousiast gejuich en de kreet “all hail big red!” verlaat hij het podium. Heel anders gaat het er aan toe wanneer een meisje van 18 jaar het podium moet betreden. Onder luid boegeroep mag zij de trofee voor “algeheel slechtste baard” in ontvangst nemen. Nepbaarden worden het podium opgegooid en snel doet ze er een om, om een einde te maken aan de ‘schaamteloze vertoning’.