Eerst mag Avatarium echter nog het openingssalvo op dit nostalgisch getinte winterse metalfestijn verzorgen. Het nog prille Zweedse vijftal is geen onbekende op dit podium: eerder dit jaar stond men hier al tijdens de Afterburner van Roadburn. In de tussentijd lijkt de band de koers echter ietwat verlegd te hebben. Waar men in april nog duidelijk in de traditionele doomcategorie te plaatsen was (met dank aan het schrijfwerk van Candlemass' Leif Edling), schijnt men nu middels een nummer als 'All I Want' een iets breder publiek te willen aanspreken. De uitstraling van frontvrouw Jennie-Ann Smith is ook veranderd: kwam ze op Roadburn nog vrij natuurlijk over, nu lijkt ze gehuld in een opvallende strakke broek en met veren rond de hals meer de aandacht naar zich toe te moeten trekken. Het maakt al met al een wat onwennige indruk, terwijl de meer commerciële aanpak sowieso niet echt besteed is aan dit publiek. Hoewel het geheel muzikaal best aardig in elkaar zit (met eervolle vermelding voor het vaak imponerende gitaarwerk, waarin we zelfs nog eventjes wat 'All Along The Watchtower' terughoren), komt dit optreden vandaag helaas niet helemaal over.
Feest der herkenning bij Amorphis in 013
Avatarium beproeft nieuwe muzikale koers
Sinds ergens halverwege de jaren negentig slingerde (dankzij grote broer) een cassettebandje rond in ons ouderlijk huis, waarop “Amorphis – Tales From The Thousand Lakes” geschreven stond. De muziek die het bevatte, had een zeldzame nocturnale, sprookjesachtige sfeer, die vooral gedurende de donkere dagen van het jaar bijzonder goed tot zijn recht kwam. Dat deze typisch Finse metalklanken ook vele anderen blijvend wisten te betoveren, bleek wel uit de aanzienlijke hoeveelheid mensen die afgelopen maandag tijdens een 'Black Winter Day' in 013 bijeenkwam om een integrale uitvoering van het inmiddels alweer twintig jaar oude album mee te maken.
AVATARIUM
AMORPHIS
De zaal raakt pas echt goed gevuld in aanloop naar het concert van Amorphis, dat de aanwezigen meteen meeneemt naar de gloriedagen van de death metal met het buitengewoon sfeervolle piano-intro 'Thousand Lakes'. De bellen die daar tenslotte bijkomen passen overigens ook prima bij dit seizoen, maar worden alras krachtig overstemd door opener 'Into Hiding', die op slag duidelijk maakt dat de Finnen vanavond in goede doen zijn. Er mogen dan twee decennia verstreken zijn sinds 'Tales From The Thousand Lakes' het schaduwrijke licht zag, de mannen op het podium maken nog allerminst een belegen of versleten indruk. Hetzelfde kan gezegd worden van de muziek, die in de tussenliggende jaren niets aan zeggingskracht heeft ingeboet, zoals ook wel blijkt uit de bepaald enthousiaste respons van de zaal. Bevorderlijk voor dat enthousiasme is bovendien dat men tussen nummers door nauwelijks tijd verspilt, waardoor deze integrale albumuitvoering werkelijk geen saai moment kent. Natuurlijk valt er altijd wel iets aan te merken op het geluid, bijvoorbeeld dat de toetsen (zoals zo vaak bij hardere concerten) niet in alle passages even duidelijk hoorbaar zijn, maar niemand die daarom gemaald zal hebben. Opvallender is welbeschouwd hoe overtuigend de Finnen zich na al die jaren nog in dit materiaal kunnen inleven. Een voorbeeldige performance.
Daarmee is het feest echter nog niet ten einde, want voor de gelegenheid heeft de band zelfs een paar stukken opgegraven van debuutschijf 'The Karelian Isthmus', die na een korte pauze tot niet geringe schade aan de strot van de frontman en niet geringe vreugde van het publiek in al hen woeste glorie voorbijtrekken. Na al dat weldadige geweld concludeert de band bij wijze van fraaie nachtgedachte met wat toegankelijker, melodieuzer en dus ook meezingbaarder werk van het iets latere 'Elegy'-album: een aangenaam slot bij een buitengewoon geslaagde 'trip down memory lane'.