Voor Nihill zijn nieuwe album ‘Verderf’ aan ons voorstelt worden we opgewarmd door twee nieuwe bands, die echter allebei worden bemenst door lieden die al lang meelopen in de scene. De eerste daarvan is Wiegedood, een geesteskindje van drie Vlamingen die we ook al zouden kunnen kennen van acts als Hessian, Amenra, Rise & Fall en Oathbreaker. Over de smaakvolheid van de bandnaam zou je kunnen twisten, maar hee, in elk geval heeft men voldoende taalgevoel om de belachelijke tussen-n waarmee de laatste spellingshervorming ons heeft opgezadeld weg te laten. Live wordt meteen duidelijk dat we hier van doen hebben met ervaren muzikanten, die vanaf de eerste noot weten te overtuigen met hun van tranerige doominvloeden doortrokken zwartmetaal. Men schrikt er niet voor terug felle, met stroboscoopflitsen ondersteunde uitbarstingen af te wisselen met verstild melancholieke gitaarpassages, en het feit dat je tijdens deze rustige momenten bijna een speld kan horen vallen, zegt voldoende over de mate waarin dit drietal de aandacht van het publiek weet te kluisteren. De Russisch gesproken outro werkt op ons enigszins bevreemdend, maar voor het overige kunnen we spreken van een prima, stemmige prelude op de avond.
Nihill kleurt Kleine Zaal bloedrood
Nieuw album blijft ook live fier overeind
De liefhebber van duistere klanken van eigen bodem heeft het deze eerste zaterdag van december voor het kiezen: Terwijl Nihill in de Kleine Zaal van 013 alweer zijn vierde langspeler presenteert, vindt in Little Devil het door Atlantis geïnstigeerde, sympathiek geprijsde Rapture Fest plaats, met onder andere de lokale undergroundhelden IZAH op de bill. Dat laatste feestje begint enkele uren eerder, dus we zouden ervoor hebben kunnen kiezen een en ander te combineren, maar uiteindelijk besluiten we toch de LD vandaag te laten voor wat hij is om tegen achten onze opwachting te maken bij de Veemarktstraat.
WIEGEDOOD
WEDERGANGER
Door naar onze Gelderse broeders van Wederganger, die al eerder actief waren in acts als Fluisterwoud en Heidevolk. Anders dan bij de vorige band oogt het podium nu bepaald rommelig, en eigenlijk kan hetzelfde gezegd worden over de muziek. De veelvuldig voorkomende blastbeatepisodes en punkige speed-rock-‘n-rollmomenten geven zeker wat leven aan het optreden en nodigen meer dan de tot inkeer stemmende klanken van Wiegedood uit tot meebewegen, wat hier en daar dan ook gebeurd, maar gaandeweg bekruipt ons steeds meer het gevoel dat deze band beter tot zijn recht zou komen in jeugdsoos of kraakhonk dan in de Kleine Zaal van een poppodium. Dat deze mening ook door anderen wordt gedeeld lijkt ons niet onwaarschijnlijk, want aan het einde van de set staan er beduidend minder mensen in de zaal dan bij de aanvang. Een beetje jammer, want onder andere omstandigheden hadden deze jongens waarschijnlijk best een mooi feestje kunnen bouwen, maar hier voelt hun optreden licht misplaatst.
NIHILL
En dan zijn we aangeland bij het eigenlijke doel van dit samenzijn: De presentatie van het nieuwe Nihill-album. In vergelijking met de oudere werkstukken is ‘Verderf’ bijna melodieus te noemen, maar wie daardoor vreesde dat een Nihill-performance wellicht niet meer de oude kracht en intensiteit zou bereiken, zal na dit optreden opgelucht adem hebben gehaald. Het ongenaakbare, bloedrode podiumbeeld spiegelt perfect het karakter van de muziek, die als vanouds over de aanwezigen heenrolt als een stoomwals om hen pas na een klein uurtje uit haar wurggreep te bevrijden. Het niveau van het meer geslaagde experimentele werk van een band als Mayhem wordt misschien net niet helemaal gehaald, maar men komt er akelig dicht bij in de buurt. Black metal leeft in deze streek, en Nihill is daarvan een van de meest sprekende bewijzen.