Wanneer dit lome, mammoetachtige power trio een eindje voorbij zessen het podium betreedt, maakt de frontman alvorens te beginnen een gebaar van dank naar het publiek, dat prompt van zijn begeestering blijk geeft. Het tekent de zeer hechte verhouding die dit combo in de loop der jaren met dit festival heeft gekregen, een bijna tastbare band die ervoor zorgt dat een optreden van Yob tijdens Roadburn altijd omgeven is met een speciaal aura. Deze avond vormt daar geen uitzondering op, zo blijkt gedurende het ruime uur dat Scheidt en consorten spelen. De heren zijn duidelijk in hun element, en worden niet alleen in de rug gesteund door de bijna onafzienbare hoeveelheid Roadburners, maar ook door de voortdurend veranderende projecties van bewegende, in het (zon)licht schitterende watermassa's (overigens een beeld dat vaak gebruikt wordt in beschrijvingen van LSD-trips). Het concert is welbeschouwd net zo: een massief geheel van continu transformerend geluid, dat echter in die flux tevens een indruk van onveranderlijkheid en stasis behoudt. Wanneer de reis ten einde is, loopt Scheidt naar de rand van het podium en heft triomfantelijk brullend beide armen naar de aanwezigen, die zijn gebaar vol overtuiging beantwoorden. Een memorabel slot van een geslaagde samenkomst.