Bij opkomst van het zestal missen we vandaag even de hitsige Halford-pet van de frontman, maar daarvoor worden we al onmiddellijk gecompenseerd door een onverwachte uit- en omkleedact van de voltallige groep onder luid gejoel van het publiek. Daarmee is de toon van dit opgewekte concert meteen gezet: je weet nooit wat je de volgende minuut kunt verwachten, alleen dat het linksom of rechtsom de moeite waard zal zijn. Of het nu gaat om een spontane 'doopceremonie' (sowieso toepasselijk in de glas-in-lood-omgeving van het Patronaat) gevolgd door wat sfeervol gitaarwerk van de op andere bandleden rustende 'gedoopte', of de woeste rock die dit ingetogen moment even ruw als weldadig doorbreekt, bij deze bende hoef je jezelf geen moment te vervelen. Hoewel alle muzikanten prima op dreef zijn, verdient de zanger misschien nog wel bijzondere vermelding voor zijn geweldige galmende zang, die bepaald niet zou misstaan in een megastadion. Het spreekt echter vanzelf dat dit eigengereide collectief met zijn humoristische, van de hak op de tak springende muziek nooit massieve bezoekersaantallen zal trekken. Enthousiaste Roadburners zijn er vanmiddag echter genoeg bij een optreden dat gerust de boeken in mag als een van de meest geslaagde van dit festival.