Vin Blanc/White Wine, Cul de Sac, zaterdag 20 september 2014

Joe Haege kan je kennen van zijn vorige bands 31Knots of Tu Fawning. De artistieke houten klaas is een beetje een vreemde eend in de bijt. Zo heeft hij het debuut album van zijn solo project in een busje geproduceerd en was het begin dit jaar zijn keuze om alsnog een duo te maken van Vin Blanc/White Wine. Dit zorgt ervoor dat Joe samen met Fritz Brückner op het podium van Paradox staat om de onconventionele elektronische pop muziek te gehoren te brengen. Een slimme keuze van Joe want Fritz lijkt een tegenpool maar brengt een goede balans in zowel de show als binnen de muziek. 

Het nummer dat dit optreden er het meest uitspringt is zeker ‘Okay We Get It’. Een heerlijk electronisch pop nummer dat op de sampler, drums en keyboard wordt gestart en door Joe aangevuld met een fijne stem en catchy gitaarpartijtjes. In een rare dans lijkt Joe dan vervolgens te struikelen door zijn eigen houterige moves. De muziek klinkt door en als een soort van losgeslagen Stromae kruipt hij al zingend van het podium af tussen het zittend publiek door. Met lachende gezichten luisteren de aanwezigen naar het toneelstuk wat zich afspeelt op en rondom het podium. Vin Blanc/White Wine is niet je standaard muzikale duo. 

De twee vrienden op het podium luiden door samen op de sampler te rammen het laatste nummer ‘Ease Up’ in. Na een nummer vol met fijne elektronische beats en opwekkende zang lijkt het duo klaar, maar niks is minder waar. Joe Haege heeft alweer een microfoon in zijn handen en zingt de longen uit zijn lijf terwijl hij voor de laatste keer van het podium stapt. Met zijn gezicht naar het podium baant hij zich verder en verder een weg door het publiek. De laatste woorden zingt Joe weer terwijl hij op de grond ligt. Iedereen applaudisseert en heeft duidelijk genoten van de theatrale en muzikale kunsten van dit duo.

 

Voor sommigen is deze unieke show wat te veel van het goede. Er vertrekken een aantal mensen maar die plekken worden snel opgevuld. Iedereen die blijft is onder de indruk en wanneer Joe dan ook een flinke slok van de jongen aan een van de tafeltjes in Paradox pakt kan daar alleen maar om gelachen worden. 

‘Everytime I remember I’m in a band that plays at Incubate, I’m very happy.’ Zegt Joe Haege met een lach op zijn gezicht. Hij heeft duidelijk veel plezier in de dingen die hij op (en in de buurt van) het podium laat zien. Dat enthousiasme wordt snel overgenomen door het publiek. Het theatrale wat bij Joe duidelijk in het bloed zit zorgt voor een verrassend goede show.