Tusmørke, Paradox, zaterdag 20 september 2014.

Doe je ogen dicht en je hoort Jethro Tull. Doe je ogen open en je ziet een soort Lord Of The Rings-achtige LARP. De magiërs van Tusmørke (Noors voor 'schemering') weten op elk gezicht in Paradox een glimlach te toveren met hun verschijning, maar het muzikale aspect mag daarbij niet ondersneeuwen: de Noren maken strak gecomponeerde, progressieve folkrock met dwarsfluitsolo's, doordrenkt met groovy baslijnen en experimentele elektronica.

"This is our first time abroad. The last song was a dystopian fairytale about the eternal winter that awaits after this autumn and thus the end of the world. And now we're going into space." De toon is gezet voor de rest van de set, wanneer frontman 'Benediktator' voor het eerst het publiek toespreekt. Als de kostuums nog niet opmerkelijk genoeg waren voor een 'wtf-gevoel', is dat nu wel gecreëerd. Volgende nummers gaan onder meer over oligarchen die op kosten van de regering de ruimte in worden gestuurd en een botanische tuin in Oslo, waar heksen schijnen te wonen.

Uit een kort gesprek met de band na afloop van het optreden, kunnen soms verrassende conclusies worden getrokken. De Noren blijken veel inspiratie uit (alternatieve) Nederlandse progrock te halen, met het Focus van Jan Akkerman en Thijs van Leer als grootste helden. Ook Shocking Blue behoort tot de favorieten van Benediktator en de zijnen, al is dat wat minder terug te horen in de muziek. Waarschijnlijk omdat in eigen land de aandacht voor het genre miniem is. "In Noorwegen is de progrockscene zo klein. Gek genoeg zijn we daarom min of meer geadopteerd door de metal-liefhebbers. Al is het natuurlijk helemaal geen metal wat we maken. Maar metalheads zijn gelukkig de liefste en trouwste fans ter wereld, die ook je platen blijven kopen als je dik en oud bent. Dankzij metal kunnen we dus blijven gaan, haha."

Kort gezegd is men in het begin vooral verwonderd over de vertoning op het podium van Paradox, daarna slaat de stemming bij een deel om in vrolijk dansen en meeknikken, terwijl een ander aanzienlijk deel eieren voor zijn of haar geld kiest.

Een band die een opvallende verschijning combineert met groot vertoon van muzikaliteit - wat een goede bassist! - en overtuigende presentatie, heeft het helemaal begrepen. Onbegrijpelijk dat deze band nu pas voor het eerst buiten Noorwegen treedt, al is het genre waarin deze groep zich begeeft misschien wat passé. Desondanks verdient Tusmørke alleen al lof voor het opnieuw leven inblazen van de dwarsfluit zoals Jethro Tull deze beroerde. Een waarlijk magische ervaring.