MoE, Cul de Sac, dinsdag 16 september 2014

Waar moet je toch beginnen om MoE te omschrijven? De site van Incubate zelf houdt het heel simpel op 'noise rock', maar dat dekt nog niet eens de helft van deze Noorse lading. MoE heeft een licht ontvlambare cocktail in handen waar noise rock wel in de basis van staat, maar doet waar een band als Unsane ook goed in is: het tapt tevens uit de hardcore-vaatjes en metal. In het geval van MoE zelfs tegen het doom/sludge-achtige aan. De explosie die daaruit ontstaat is eentje die tot achterin de Cul is te voelen. Begint het nog met start-stop nummers die zo uit het repetoire komen van Shellac, het mondt al snel uit in een volslagen kakafonie van maatwisselingen, bizarre tonen uit de gitaar en dan Guro Skumsnes Moe op bas en zang. Nondejuu. De kleine dame mag eruit zien als een boselfje, dit is de meest kwaadaardigste in haar soort die brult vanuit haar tenen die weer zijn verhuld in met stenen bezette schoentjes. Het is technisch ongelooflijk vernuftig. Een slag verkeerd op de drums en je zou zo kunnen kappen met een nummer, maar dat gebeurt niet. Van loodzware, trage riffs naar opgevoerde punky songs, het zit er allemaal in en dat allemaal met een finesse waar veel bands jaloers op zullen zijn.

Die ene waarin Skumsnes Moe meerdere malen 'MOTHERFUCKERRRR!!!' en 'GROEWAAHHHRRGHHH!' brult. In een andere setting was het hilarisch geweest, nu is het pure ernst. De Noorse speelt als een bezetene, wappert hard met haar haren en is niet het type dat slechts één snaar bespeelt, maar alles eruit ramt wat er maar uit een basgitaar valt te halen. Heerlijk.

Toch weer Skumsnes Moe. Halverwege de set is ze zo druk met headbangen, dat op het eind van een nummer haar haren blijven vastzitten in een flightcase rondom één van de versterkers. Ze moet zich door een moeilijke bocht wringen om er weer uit te komen, maar dat gaat goed. Om dit heuglijke feit te vieren, gooit ze er nog eens een oerkreet tegenaan.

Het nieuwe album van MoE moet nog uitkomen, maar wordt in de Cul al verkocht. Geen idee of dat dat standaard praktijk is, maar feit is dat er zeker wat exemplaren de deur uit gaan.

Kan geen genoeg krijgen. De hoofden gaan diep als MoE het tempo naar beneden schroeft en de vuisten de lucht in bij het meer uptempo-materiaal. Bijzonder is het ook bij de eerste paar nummers: om de haverklap laat de band een stilte vallen om vervolgens weer door te gaan. Je ziet vaak zat dat het publiek al begint te klappen. Niet hier. De concentratie is groot, iedereen voelt exact aan wanneer een nummer is afgelopen.

MoE is het soort band dat je wilt hebben als een grote meteoriet op de aarde afstevent. Met al het muzikaal geweld wat dit trio kan produceren, moet het een makkie zijn om een rotsblok van koers te laten wijzigen danwel uiteen te laten spatten. Allebei is prima.