Lento, Midi, zondag 21 september 2014.

De bassist, twee gitaristen en drummer maken volledig gebruik van het podium van de Midi. Lento speelt supertechnisch en zo strak als een pasgeworpen veulen. De lichteffecten versterken het dynamische karakter van de Italiaanse formatie, die laat zien dat juist de progressieve elementen op hun platen de doom naar een hoger niveau tillen. In niets is Lento traag of langdradig, het knalt van begin tot eind. Speciale vermelding krijgt de snor van één van de bandleden. Daarbij lijkt de gezichtsbeharing van Charlie Chaplin op een slecht geschoren caviakontje.

Doordat de band zichzelf weinig pauzes gunt, lijkt het net alsof ze slecht drie nummers speelt. Echter, het tegendeel is waar. Een blik op de setlist leert dat tien tracks de revue passeren. Met nummers als 'Death Must Be The Place' en 'Still' speelt Lento uiteindelijk tracks van drie verschillende albums. En die weten ze naadloos in elkaar over te laten lopen.

Bij navraag blijkt dat de albumverkoop van Lento boven verwachting loopt. Fans die het laatste livealbum op vinyl willen aanschaffen, krijgen te horen dat deze volledig is uitverkocht. Een luxeprobleem voor de band natuurlijk.

Natuurlijk, de mannen zingen niet. Maar een microfoon op het podium had voor interactie met het publiek kunnen zorgen. Het feit dat dit ontbreekt is een bescheiden kritiekpunt.

Bij binnenkomst is de grote zaal van de Midi navenant leeg, wat voor gefronste wenkbrauwen zorgt. Maar gedurende het optreden loopt het aantal aanwezigen gestaag op. En ze blijven allemaal staan. Een enkeling gooit er zelfs een welgemeend "Slayer!" uit. En na afloop trakteren de liefhebbers Lento op een warm applaus.

Als dit doommetal is, hoeft men het niet als een straf te zien om eens in de zoveel tijd 'verdoemd' te zijn. Lento verdient niets minder dan hulde.