Kent u deze nog-nog-nog? 'Welcome To Jamrock', 'Murder She Wrote', zelfs het ultieme DJ-cliché 'Show Me Love' van Robin S. komt voorbij. The Heatwave kent geen gêne. Gefeest moet er worden en daarbij boeit het de gasten niet of hun geloofwaardigheid als festivalact enigszins in het geding komt. Zelfs hun eigen productie in samenwerking met Wiley 'Heatwave', die een bescheiden radiohitje werd, blijft achterwege. Aanvankelijk blijft de zaal lang leeg, en onder de weinige toeschouwers is er nog enige vertwijfeling of dit nog bij de soundcheck hoort of dat de act echt al begonnen is.
MC Benjamin D vergezelt Gabriel Heatwave op het podium. Laatstgenoemde verstaat - daarvoor verdient hij props - de kunst van het draaien met vinyl, een zeldzaamheidje op festivals tegenwoordig. Eerstgenoemde verstaat vooral de kunst van het heel hard 'yes' in een microfoon roepen en daarbij op zenuwen te werken.

Dan loopt de zaal vol. Twintigers, dertigers. Mensen die de gloriejaren van bubbling nog als geen ander meemaakten. Ze laten zich door Benjamin D verrassend makkelijk inpakken, als een goedgelovige blondine met flinke voorgevel die gevraagd wordt of haar ellebogen elkaar kunnen raken. Benjamin D krijgt daardoor de gewenste respons: een connectie met het publiek, een wisselwerking op standje turbo.

Of de aanwezigen nou moeten gillen, de handen in de lucht moeten gooien, of van links naar rechts moeten hupsen; ze doen het. Bij de deur van de Hall Of Fame staat intussen een rij, waar een securitymedewerker pas mensen doorlaat als er iemand naar buiten gaat, zo afgeladen vol is en blijft het. Om de inmiddels ontstane liefde tussen Benjamin en het publiek te "consolideren", heet de afsluiter 'One Love' van Bob Marley. Een gegarandeerde meezinger. Op elk ander festival had deze act waarschijnlijk in het nachtprogramma op een klein podium gestaan onder het mom van '90s Now', maar Mundial pikt veel van de Britten. Heel veel. Originaliteit een nul, maar publieksparticipatie een tien.