CONCERT:
Qeaux Qeaux Joans, Festival Mundial, zaterdag 29 juni 2013
MUZIEK:
Vier jaar lang ploeteren op het conservatorium, opkrabbelen via doorsnee Amsterdamse cafés en een ietwat brutale attitude brachten Coco Harmsen naar waar ze nu staat. Joans bracht de uitstekende debuutplaat No Man’s Land eind vorig jaar in eigen beheer uit en zette hem vol met goede, bluesy nummers. Trixie Whitley, maar dan Nederlands. En beter.
PLUS:
Godgloeiende, wát een strot. Ze verontschuldigt zich het eerste kwartier een paar keer voor het feit dat ze maar heel even hebben kunnen soundchecken en stelt het geluid hier en daar een beetje bij, maar het is allerminst storend. Ze heeft met haar strot continu de regie in handen, domineert het optreden van begin tot eind en kan op een sterke begeleidingsband rekenen. Vooral toetsenist Timothy Banchet en gitarist Richard van Bergen zorgen er – in combinatie met de stem van Joans – voor dat je je in een rokerig, Parijs café uit de jaren vijftig waant.
MIN:
Het is jammer dat Joans sommige uithalen net niet dat laatste zetje richting ultiem kippenvel kan geven, maar dat is dan ook het enige dat ervoor zorgt dat de echte superlatieven nog redelijk in de tas blijven.
CONCLUSIE:
Joans’ bewijst echter over onmiskenbaar veel talent te beschikken en ook live haar mannetje te kunnen staan. Op plaat zijn de liedjes van No Man’s Land al prachtig, maar op een podium is het nog veel beter, een tikkeltje vuiger ook. Zonde dat er niet meer artiesten gezegend zijn met zo’n geweldig stemgeluid.
CIJFER:
9-