Het verhaal van Fat Freddy's Drop (FFD) is tamelijk bijzonder. De zevenkoppige band ontstond in 1999 in de muziekscene van Wellington uit leden van The Black Seeds, TrinityRoots en dub-band Bongmaster. Oprichter en spil Chris 'Mu' Faiumu begon met trompettist Toby Laing en vocalist Dallas Tamaira te jammen (de meeste muziek ontstaat nog steeds improviserend) en vinyl singles uit te brengen. De naam diende zich gaandeweg vanzelf aan. Single Hope schreven ze onder de invloed van LSD, toendertijd populair in Wellington en herkenbaar aan afbeeldingen van Fat Freddy's Cat. De combinatie van dat cartoonkarakter met het gangbare jargon voor LSD nemen (droppen) leverde de bandnaam op.

Haalt FFD daar nog steeds inspiratie uit? "Ik zou zeggen dat we niet meer zo losbandig zijn als toen. De band ontstond in een unieke periode, tijdens de opkomst van houseparty's. Dat sloeg echt in in Nieuw-Zeeland, bijna tien jaar nadat het dat in Europa deed. De dance-cultuur bloeide flink op, iedereen was aan het experimenteren en we waren jong, single en deden de gekke dingen die je dan doet. We wilden elementen van de dj-cultuur en houseparty's in onze muziek terug laten komen." Inmiddels gaat het er volgens Towers anders aan toe. "Die scene doofde uit in Nieuw-Zeeland en het ging steeds minder om die aanpak en meer om het schrijven van liedjes. Nu, tien jaar verder, proberen we die twee aanpakken te combineren. Aan de ene kant heb je de groove en beats waardoor je wil dansen en aan de andere kant een strenge vorm van songwriting, die voortkomt uit een typische band-aanpak. We gaan nog steeds naar clubs en luisteren nog veel naar dance, techno, dub en reggae. Ik denk dat al die scenes, en in feite alle goede muziek, wel een soort drugs hebben, die bij de muziek, ervaring en cultuur hoort. Deze drugs heeft een duidelijk effect gehad op onze insteek."

De band heeft een bijzondere relatie met Duitsland. Het Berlijnse label Sonar Kollektiv bracht hun single Midnight Marauders in 2002 uit en plaveide de weg naar de Europese markt. "Toen we voor het eerst naar Europa kwamen hadden we alleen een paar honderd demo's van Midnight Marauders bij ons om uit te delen. Een bevriende techno-dj uit Detroit hielp ons daarbij en het sloeg vooral in de Berlijnse scene aan. Daniel Best van het Best Works label vroeg ons naar Duitsland te komen." De harde kern van het soundsystem, DJ Fitchie aka Chris Faiumu en Joe Dukie aka vocalist Dallas Tamaira, bleef vervolgens in Berlijn plakken. "Ze bleven een tijd bij Jürgen en Alex van Jazzanova hangen en die vriendschap heeft zich door de jaren heen ontwikkeld. Joe heeft op een paar platen van hun label meegedaan en we zoeken ze elke keer in Berlijn op. Europa is voor muzikanten uit Nieuw-Zeeland een grote, opwindende en ruimdenkende plek. Het was spannend voor ons om die te ontdekken en is echt een tweede thuis geworden."

De melange van FFD is ongebruikelijk rijk aan ingrediënten; we horen onder meer dub, reggae, soul, (rhythm &) blues, elektronica, jazz en - zeker in een song als Never Moving - een techno-invloed voorbijkomen. Heeft de band die soms ook in Duitsland opgeduikeld? "Een van de eerste internationale trips voerde in 2002 naar het Detroit Electronic Music Festival. Daar luisteren naar techno had een enorme impact. Techno zat altijd wel in het bloed van de band. Wellington is eigenlijk een stadje van zo'n 400.000 inwoners, maar in de jaren '90 was er een hele rijke club-scene en allerlei artiesten als Derrick May, Derrick Carter en Carl Craig kwamen draaien. Wij gingen naar die avonden en toen kwam de kans om zelf naar Detroit te gaan en op zo'n festival op te treden... Dat heeft die connectie stevig verankerd. Het heeft een tijd geduurd voor we dit stadium bereikten, maar techno is altijd een onderstroming geweest bij ons."

Hoewel FFD in de muziek vaak verwijst naar hun afkomst en hun thuisland en hoewel meer dan de helft direct afstamt van Samoaanse of Maori-ouders, hoor je geen typische Maori of Pacifische muziek terug in hun sound, meent Towers. De inheemse en Pacifische culturen zijn wel van groot belang voor de hele culturele identiteit van Nieuw-Zeeland. "Daar zijn we erg trots op en vieren dat op vele manieren. We leven in een zeer geïntegreerde maatschappij. Het zal heel moeilijk zijn een Maori te vinden die niet ook een beetje Europees bloed heeft en andersom geldt dat evenzeer. Wij omarmen en respecteren die culturen hier enorm."

De film Once Were Warriors (1994) schetst een onthutsend beeld van Maori-families die kampen met armoede, alcoholisme, werkeloosheid en huishoudelijk geweld. Een beeld dat slechts ten dele realistisch is, legt Towers uit. "Het is een fantastische film, die het verhaal vertelt van een deel van de samenleving dat je helaas in veel landen terugziet; de onderklasse. De film staat zeker niet model voor alle Maori's, maar is wel een belangrijk document dat veel ernstige vragen opriep in Nieuw-Zeeland." Un het geïntegreerde Oceanische land zijn - net als in Canada en buurland Australië - de rechten van de oorspronkelijke inwoners onderwerp van discussie. "Er zijn nog veel onderhandelingen over cultureel erfgoed, rechten en aanspraken op land. We hebben een verdrag dat is getekend in de tijd dat de Maori's en de eerste Europeanen hier ook al waren en ze werken nu al zo'n vijftig jaar aan de uitvoering daarvan." Ondanks de persoonlijke betrokkenheid komen dergelijke vraagstukken niet terug in hun teksten. "We zijn allemaal politiek, maar gebruiken de band niet als politiek vehikel. Die achtergrond zie je in onze band het sterkst terug in de 'whanau', wat Maori is voor familie. We zien onszelf als één grote familie die alle leden, hun kinderen en partners verbindt. Als we, bijvoorbeeld op tournee, nieuwe vriendschappen sluiten dan groeit die whanau weer een stuk."

Fat Freddy's Drop speelt 29 juni op het Couleur Café Festival in Brussel, 30 juni op Mundial in Tilburg en 5 juli op Pitch Festival in Amsterdam.