Na het explosieve optreden van Defeated Sanity moeten we een behoorlijke poos wachten op het Californische Decrepit Birth. Bij hun aantreden informeert de frontman ons dat men zo ongeveer rechtstreeks vanuit de tourbus het podium op moest; het had weinig gescheeld, of men had het optreden helemaal gemist (een eerdere stop had men al moeten cancellen). Dat was heel jammer geweest, want Decrepit Birth zet een van de fijnste performances van dit NDF neer. Hun technische en tegelijkertijd het hart rakende spel heeft hier en daar iets weg van Chuck Schuldiners Death (waarvan men ook een cover (´Crystal Mountain´) ten gehore brengt), maar wat deze set werkelijk in het geheugen grift is de charismatische brulboei Bill Robinson. Zijn naam is weinig uitzonderlijk, maar zijn praatjes tussendoor en algehele uitstraling zijn dat wel. Hij heeft iets van een woedende oud-testamentische profeet, zo iemand die leeft op honing, boomwortels en eventueel rauw vlees en vanuit zijn hol zo fel de wereld in tuurt dat de lauwwarmen hem angstig mijden. Zijn zelfbewuste verhalen over je eigen ster volgen, waarbij men slechts hoon dient te hebben voor het oordeel van anderen, blijken erg verfrissend wanneer ze met een dergelijke overtuigingskracht naar voren worden gebracht (die houding is ook veel beter dan het meer gebruikelijke weeïg-zoete verhaal over menselijke broederschap en sociaalvoelendheid, waarbij je altijd het gevoel houdt dat er uiteindelijk iets wezensvreemds van je gevraagd wordt, doordat je je op een of andere manier zou moeten aanpassen aan anderen, wat doorgaans zeer verwrongen en minderwaardige resultaten oplevert). De boodschap komt goed aan bij de outsiders die metalheads uiteindelijk natuurlijk zijn, en daarmee zal ook Decrepit Birth blij zijn dat ze deze show nog op het nippertje hebben kunnen neerzetten. (MdW)

Voor de komische noot wordt vandaag zeer overtuigend gezorgd door Exhumed, een vrolijk combo uit het immer zonnige Californië, dat feestelijke albums als 'Anatomy Is Destiny', 'Garbage Daze Re-Regurgitated' en 'All Guts, No Glory' op zijn naam heeft staan. Zoals niet ongebruikelijk is in deze muzikale uithoek laat de band zich kennelijk graag inspireren door lijfelijke smerigheid, maar hun muziek steekt heel wat vernuftiger in elkaar dan we gewend zijn bij zogenaamde goregrind bands. De instelling van de groep is echter duidelijk schatplichtig aan dat subgenre, zoals ondubbelzinnig blijkt uit de inzet van een levende joker, die eerst met een soortement kettingzaag over het podium rent om vervolgens eerste hulp te verlenen aan de spontaan gevelde gitarist. Shocktherapie blijkt niet te helpen, maar bier doet zoals altijd wonderen. Uiteindelijk zeilt deze weldoener heuvelopwaarts de grote zaal door, terwijl de band het alweer voor gezien moet houden. Een hartverwarmend schouwspel. (WdW)

Het petjeslegioen wordt deze zondag vertegenwoordigd door Magrudergrind, een drietal volkomen doorgeslagen hardcore punkers dat zich met een zeer minimale bezetting van gitaar, drums en grunts heel overtuigend kwaad zit te maken over de toestand van het leven, de wereld en wat dies meer zij. Het vormt een interessante variatie op het gebruikelijke festivalbeeld, niet alleen wat geluid en uitstraling van de heren betreft, maar ook qua lichamelijke respons van het publiek, dat deels overgaat op het gemaai dat in deze muzikale kringen gebruikelijk is. De zoals wel vaker overvolle Kleine Zaal bewijst overigens dat ook veel metaalmannetjes hier uitstekend mee uit de voeten kunnen. (WdW)

Iedereen die nog een laatste shot technisch geweld kan gebruiken, spoedt zich na het optreden van Cryptopsy naar de Kleine Zaal voor de show van Cattle Decapitation. De stoet metalheads die zich fanatiek in de ruimte naar binnen probeert te duwen, doet onwillekeurig denken aan het vee dat zich in het abattoir voor de slachtbank verdringt, waarmee de juiste toon gezet is. De jongens uit San Diego laten zich door dit gekrioel niet afleiden maar zetten aan het einde van hun tour nog een keer een adrelineuitbarsting van jewelste op touw. Travis Ryan blijkt ondanks de onvermijdelijke vermoeidheid nog steeds over een ongeschonden gevoel voor humor te beschikken, getuige zijn uitspraak ´this song is dedicated to all the beautiful people of Tilburg, wherever they may be´. Knap is de gemiddelde death metal liefhebber inderdaad niet te noemen, dat hoorden we ten overvloede nog een agente buiten duidelijk verstaanbaar tegen een collega zeggen, maar energiek en tot het bouwen van een feestje bereid zeker wel, en dat is ook wat waard. Voor alle meer tot complexiteit geneigde NDF-gangers een waardige afsluiter van deze driedaagse bijeenkomst. (MdW)