Het voorprogramma wordt verzorgd door de Amerikaan Jonathan Park, onder de naam Dumfoundead. Dit kleine mannetje komt uit Korea Town – Los Angeles, wat hij ook vaak terug laat horen in zijn teksten. Vrouwen, drugs, alcohol, alle clichés worden uit de kast getrokken. Maar wel met sterke beats en een hevige bas. Bordevol energie en enthousiasme verpakt Park de show alsof hij de hoofdact is. Grapjes als ‘I like to stay friends with my exes on Facebook so I can see how bad they are doing’ doen het goed bij het jonge publiek op deze woensdagavond. Dumbfoundead weet precies de goede balans te vinden tussen interactie met het publiek en zijn muziek ten gehore brengen.
Bij de nummers ‘new chick’ en ‘cell phone’ hoor je de beperktheid van zijn zangstem, maar gelukkig laat hij het bij een paar regels en stapt snel weer over op rap. Door Watsky the king of freestyle genoemd, laat Park zijn rapskills nog even horen. Hij freestyled over Tilburg en uiteraard Amsterdam, en maakt beloftes dat vanavond vetter wordt dan je promnight.
Naar het einde van het optreden worden de nummers steeds sterker, met afsluitende nummers ‘Are whe there yet’ en ‘Ganghis Khan’, die zeker wat hitpotentie hebben. Met groot enthousiasme weet Dumbfoundead het publiek goed klaar te stomen voor het hoofdprogramma.
Hoewel Watsky om zijn ontzettend snelle tong bekend staat, legt hij hier de nadruk niet op in zijn show. Nee, hij haalt alle muzikale talenten uit de kast. Niet alleen van hem, maar ook van zijn band. Gitaarsolo’s en trompetsolo’s, en een drumsolo waar de drummer het publiek weet op te zwepen om mee te zingen. Ook Watsky zelf laat het niet bij rap. Hij heeft een aangename zangstem, haalt er een mondharmonica bij en beatboxed Simon & Garfunkel’s Mrs. Robinson, ondersteund door zanger Dylan Saunders. Saunders heeft een zeer aangename soulstem, en de prominente rol die de zanger vanavond speelt wordt een aantal keren door Watsky zelf benadrukt, maar wordt ook zeker door het publiek onthouden.
Vroeger heeft George Watsky al meerdere prijzen gewonnen met zijn poezie en zijn verhalende praatvermogen is terug te horen in de intonaties die hij gebruikt in zijn rap, maar ook als hij het publiek tweemaal een gedicht voordraagt. Fluisterend tot schreeuwend weet Watsky politieke thema’s te verhullen in humoristische monologen, die de aandacht van het publiek weten vast te houden zonder dat hier enig instrument aan te pas komt.
Ook bij de rest van de show weet je totaal niet wat je kunt verwachten. Van parodie Ninja’s in Paris tot zijn hit IDGAF gemixed met Pink Floyd’s Another brick in the wall, Watsky laat horen dat hij verstand heeft van muziek.
Tot verbazing van Watsky zelf weet het publiek de teksten van het album Cardboard castles al goed mee te zingen. Maar mee rappen, nee, dat zullen er niet veel kunnen. Youtube ‘Watsky raps fast’ en je zult zien waarom. De handen gaan tot achterin de zaal de lucht in en Watsky’s uitdaging ‘make us feel terrible of where we come from’ lijkt waargemaakt te worden door het publiek.
George Watsky geeft vanavond een show weg waardoor het lijkt alsof ‘Watsky’ staat voor de gehele band inplaats van een artiestennaam. De afwisseling in nummers, topics en bandopstelling, en de geweldige climaxen in nummers als Tiny glowing screens maken deze uitstekende show zeker een must-see. Met eigen ogen zien? Watsky staat 18 mei in ´t Paard van Troje en keert in juli alweer terug naar Nederland, waar hij Tivoli en Paradiso aan zal doen.