Voorwaar een bandnaam, die niet op een te groot gevoel voor eigenwaarde lijkt te wijzen (of zou het een referentie zijn naar de oude Griekse wijsgeer Empedocles, die zich volgens de legende met de elementen verenigde door in de Etna te springen?). Hoe dit ook zij, van ons mag men nog even op de rand van de vulkaan blijven staan, want de doomsludge die men brengt mag zeker gehoord worden. Onder de bandleden bevinden zich veel bekende gezichten, waaronder met name de enorme rode baard van nijver metaalmannetje Luuk opvalt, die tussen het touren (als roadie of bandlid van Rectal Smegma) en runnen van een boekingskantoor door nog tijd over blijkt te hebben om in deze kersverse band te bassen. De getormenteerde ´zanger´ kijkt in het dagelijks leven meestal wel een beetje pips, maar blijkt getuige zijn hemeltergende vocalen in deze band werkelijk diep ongelukkig. De songs zijn afwisselend en zitten goed in elkaar, aan niets is te merken dat we hier met een gloednieuwe outfit te maken hebben. Een naburig meisje vatte ons oordeel na een half uurtje vulkaaninferno in een verbaasde opmerking tegen een makkertje prima samen: ¨Ik had er niet veel verwachtingen van, maar ik vond het echt goed!¨ Een nieuwe ster aan het Tilburgse metaalfirmament is geboren. Doet zo door, vrienden!

En zie, we hoopten niet tevergeefs. Graves At Sea komt uit de buurt van de absolute ´heartlands´ van de sludge: nee, niet New Orleans, maar Arizona is wat ons betreft ´close enough´ - een echte southern band in elk geval, met een drummer die een eerbiedwaardige poging doet in de buurt te komen van de baardlengte van de absolute heersers van ZZ Top. Anders dan veel medesludgers zijn deze rockers met een fascinatie voor het zeemansgraf niet geheel afkerig van enige vorm van melodie, en horen we zelfs hier en daar een gitaarsolo voorbijkomen. De roots in het geluid van Black Sabbath (waar de frontman en sfeermaker een shirt van aan heeft) zijn duidelijk maar nergens hinderlijk, en de typisch zuidelijke sound zal menig Zuid-Nederlands hart sneller hebben doen kloppen (geen idee, waarin die verwantschap tussen ver uit elkaar gelegen ´zuidelijke' streken op onze planeet bestaat, maar hij is er, dat is voor iedereen duidelijk die oren heeft om te horen). Zelfs de drummer van de band slaagt erin veelzijdig uit de hoek te komen, en in combinatie met een bassiste die er, wanneer je eenmaal door hebt dat het een vrouw is, best aardig uit ziet, was dit zowel qua podiumpresentatie als qua muzikaliteit gewoon het fijnste optreden van de avond – een oordeel, dat door vele meedeinende haardossen bevestigd wordt. Een verrassend fijn samenzijn voor een doordeweekse dag.