Graves At Sea ouderwetsch heerschend in Little Devil

Meth Drinker loodzwaar, Throw Me In The Crater verrassend goed

Maarten de Waal ,

Er schijnt een heerlijk zonnetje deze woensdagavond, geen vuiltje lijkt er aan de lucht. Jeugdige gezinnetjes flaneren kalmpjes door de straten, oude echtparen voelen zich weer even jong door de zoele lentelucht. Een tafereel van bijna bovenaardse vredigheid ontrolt zich voor ons oog, dat even later echter getroffen wordt door een gezelschap dat op ruwe wijze roet in het smakelijke eten gooit. Een kluwen van ongeschoren mannen en ranzige vette wijven, die om zich nog lelijker te maken hun huid op de meest onmogelijke plekken met een soort inkt hebben geïmpregneerd, blijkt zich op te houden voor een al even goor ogende kroeg. De geur van verschaald bier en zweet maakt het plaatje compleet. Wat of hier aan de hand is? Men is aan het wachten op een concert, meneer. En wat voor een optreden mag dat dan wel niet wezen? Wablief? Slijk? Sleurg? ´Sludge.´ Precies wat we al dachten dus: Niets dan vuile viezigheid. Hoe mensen zo diep kunnen zinken...

THROW ME IN THE CRATER

Voorwaar een bandnaam, die niet op een te groot gevoel voor eigenwaarde lijkt te wijzen (of zou het een referentie zijn naar de oude Griekse wijsgeer Empedocles, die zich volgens de legende met de elementen verenigde door in de Etna te springen?). Hoe dit ook zij, van ons mag men nog even op de rand van de vulkaan blijven staan, want de doomsludge die men brengt mag zeker gehoord worden. Onder de bandleden bevinden zich veel bekende gezichten, waaronder met name de enorme rode baard van nijver metaalmannetje Luuk opvalt, die tussen het touren (als roadie of bandlid van Rectal Smegma) en runnen van een boekingskantoor door nog tijd over blijkt te hebben om in deze kersverse band te bassen. De getormenteerde ´zanger´ kijkt in het dagelijks leven meestal wel een beetje pips, maar blijkt getuige zijn hemeltergende vocalen in deze band werkelijk diep ongelukkig. De songs zijn afwisselend en zitten goed in elkaar, aan niets is te merken dat we hier met een gloednieuwe outfit te maken hebben. Een naburig meisje vatte ons oordeel na een half uurtje vulkaaninferno in een verbaasde opmerking tegen een makkertje prima samen: ¨Ik had er niet veel verwachtingen van, maar ik vond het echt goed!¨ Een nieuwe ster aan het Tilburgse metaalfirmament is geboren. Doet zo door, vrienden!

METH DRINKER

Dat het altijd nog zwaarder, logger, trager en negatiever kan, bewijst daarna het Nieuw-Zeelandse trio Meth Drinker. Blijkbaar heeft het geregelde gebruik van Meth een permanente bad trip tot gevolg, in combinatie met de onweerstaanbare drang de opgedane ervaringen over de hele wereld aan een (on)willig publiek op muzikale wijze over te brengen. Daar slaagt men zo goed in, dat uw recensent er na het optreden werkelijk volkomen lam geslagen bij staat. Stilletjes hopen we dat de laatste band met materiaal op de proppen zal komen dat iets verteerbaarder zal blijken te zijn dan een blok beton.

GRAVES AT SEA

En zie, we hoopten niet tevergeefs. Graves At Sea komt uit de buurt van de absolute ´heartlands´ van de sludge: nee, niet New Orleans, maar Arizona is wat ons betreft ´close enough´ - een echte southern band in elk geval, met een drummer die een eerbiedwaardige poging doet in de buurt te komen van de baardlengte van de absolute heersers van ZZ Top. Anders dan veel medesludgers zijn deze rockers met een fascinatie voor het zeemansgraf niet geheel afkerig van enige vorm van melodie, en horen we zelfs hier en daar een gitaarsolo voorbijkomen. De roots in het geluid van Black Sabbath (waar de frontman en sfeermaker een shirt van aan heeft) zijn duidelijk maar nergens hinderlijk, en de typisch zuidelijke sound zal menig Zuid-Nederlands hart sneller hebben doen kloppen (geen idee, waarin die verwantschap tussen ver uit elkaar gelegen ´zuidelijke' streken op onze planeet bestaat, maar hij is er, dat is voor iedereen duidelijk die oren heeft om te horen). Zelfs de drummer van de band slaagt erin veelzijdig uit de hoek te komen, en in combinatie met een bassiste die er, wanneer je eenmaal door hebt dat het een vrouw is, best aardig uit ziet, was dit zowel qua podiumpresentatie als qua muzikaliteit gewoon het fijnste optreden van de avond – een oordeel, dat door vele meedeinende haardossen bevestigd wordt. Een verrassend fijn samenzijn voor een doordeweekse dag.