Escape The Fate moest helaas afzeggen als support-act. De fans moesten het dus even doen zonder die andere grote act uit het emo-tijdperk. Als vervanger werd Glamour Of The Kill ingeschakeld, een bandje wat qua stijl weinig verschilt van de hoofdact: gelikte, moderne glamrock. Een prima opwarmer dus.
Papa Roach komt op met Still Swinging’ van het nieuwe album The Connection. Geen slechte keuze aangezien het de beste single is. Strakke stadion rock met lompe gitaren, precies wat de band op dit moment maakt. Maar helaas begint de band met een (letterlijk) valse start. Er zijn nog maar een paar noten gespeeld of het blijkt dat frontman Jacoby Shaddix totaal niet bij stem is. Ook de gitaar lijkt slecht afgesteld waardoor alles nogal rommelig begint.
Nadat Still Swingin’ als openingsnummer de plank misslaat weet de band zich redelijk goed te herpakken. Shaddix lijkt alles uit de kast te halen om er wat van te maken, en ook de andere bandleden geven alles. Maar ondanks de energieke performance gaat het niet helemaal lekker. Vooral bij power ballad Forever blijkt gewoon dat hij de noten niet lang meer aan kan houden. En hoewel hij rondspringt alsof zijn leven er vanaf hangt valt gewoon op hoeveel inspanning het hem kost om zuiver te blijven zingen. Hoeveel nummers is het nog tot Last Resort?
Halverwege besluiten ze het daarom maar over een andere boeg te gooien. Shaddix geeft toe dat hij nogal ´shitty´ klinkt en biedt daarvoor zijn excuses aan. Met een redelijk cliché ‘hey ho, let’s go’ krijgen ze de zaal in no time weer aan het springen en gaan ze over op het spelen van hits. Getting Away With Murder, Hollywood Whore, Burn, een goede riff vergaat niet, en de band bewijst dat het anno nu nog steeds prima live materiaal is. Zeker in contrast met de nummers van het nieuwe album, waarvan de elektronische elementen nogal kunstmatig overkomen, is dit lekker rauw. Daarnaast doet de stuiterende frontman het wat ‘rustiger’ aan qua zang en valt het in ieder geval minder op dat hij niet in vorm is.
Het mag geen verassing zijn dat de set wordt afgesloten met Last Resort. Een toegift is niet nodig, meer zit er gewoon niet in. Dat weet de band, dat weet het publiek. Papa Roach is gewoon vergane glorie op zijn best. Ze geven de fans een stukje nostalgie, met een knipoog. De typische ‘yeah all this shit is fucked up you know’ tegen het publiek, de energie van de band, en natuurlijk het overbekende werk. Helemaal zoals vroeger wordt het nooit meer, maar dit komt aardig in de buurt. Ook deze avond bleek weer dat de band een ontzettend trouwe fanbase heeft en die worden hiermee prima vermaakt. En mocht dit ooit allemaal niet meer werken… Nou ja, de screams waren eigenlijk dik in orde. Misschien gewoon een metalcore band beginnen? Dat is tegenwoordig heel erg in, toch?