HET CONCERT
The Revival Hour, Paradox, maandag 16 september.
DE ACT
The Revival Hour is D.M. Stith op gitaar en twee microfoons en laptonist John-Mark Lapham van The Earlies. Live wordt de reis begeleid met basgitaar en drums. Stith is getekend op het Asthmatic Kitty label van Sufjan Stevens en tourde zelf met de Amerikaan. Het label staat bekend om de eigenzinnigheid van de meeste acts en The Revival Hour is daar geen uitzondering in. Een folky begin, met alleen de frontman op gitaar en zang, mondt twee nummers later uit in een bombastisch stuk met de hele band. De falsettostem van Stith imponeert, de Radiohead-achtige kliks uit de laptop zijn een mooie ondersteuning en de band krijgt iets voor elkaar dat weinig anderen gegund is: je benieuwd maken naar wat erna komt. Dat wisselt: het ene nummer is meer blues-achtig, de ander zwaar gestoeld op oude soul. The Revival Hour is wat dat betreft net een doos met chocolaatjes.
HET NUMMER
Zodra de band aanschuift begint The Revival Hour met ‘Control’, op het album ‘Scorpio Little Devil’ (verkeerde locatie?) de opener. De symbiose tussen alle muzikanten werkt nergens zo goed als bij dat nummer. Stith zucht. ‘I want out’ zingt hij en voegt daad bij woord door alles in de strijd te gooien. En horen we daar sleebellen?
HET MOMENT
De overgang van DM Stith’s eigen nummer ‘My Impatience’ naar Control. Na een prachtig stuk tokkelgitaar loopt de muzikant zijn eigen zang, laat het aanzwellen en gebaart naar de geluidsman dat zijn monitor wat harder moet voor de feedback. Als het gewenste niveau is bereikt, kijkt Stith met een uitermate tevreden glimlach en gebaart ‘ok’ naar de technicus. Ondertussen schuift de band aan en barst het helemaal los.
HET PUBLIEK
Op een paar man na is het muisstil in de Paradox. Bij de bar staat een handjevol luidruchtig te praten en zeker aan het begin is dit irritant, want dan staat Stith nog alleen op het podium. Desondanks krijgt het aanwezige publiek het compliment dat Incubate ‘the best audience’ heeft. Een cliché, maar gelet op het enorme applaus, komt het toch oprecht uit de mond van de Amerikaan.
HET OORDEEL
The Revival Hour, Paradox, maandag 16 september.
DE ACT
The Revival Hour is D.M. Stith op gitaar en twee microfoons en laptonist John-Mark Lapham van The Earlies. Live wordt de reis begeleid met basgitaar en drums. Stith is getekend op het Asthmatic Kitty label van Sufjan Stevens en tourde zelf met de Amerikaan. Het label staat bekend om de eigenzinnigheid van de meeste acts en The Revival Hour is daar geen uitzondering in. Een folky begin, met alleen de frontman op gitaar en zang, mondt twee nummers later uit in een bombastisch stuk met de hele band. De falsettostem van Stith imponeert, de Radiohead-achtige kliks uit de laptop zijn een mooie ondersteuning en de band krijgt iets voor elkaar dat weinig anderen gegund is: je benieuwd maken naar wat erna komt. Dat wisselt: het ene nummer is meer blues-achtig, de ander zwaar gestoeld op oude soul. The Revival Hour is wat dat betreft net een doos met chocolaatjes.
HET NUMMER
Zodra de band aanschuift begint The Revival Hour met ‘Control’, op het album ‘Scorpio Little Devil’ (verkeerde locatie?) de opener. De symbiose tussen alle muzikanten werkt nergens zo goed als bij dat nummer. Stith zucht. ‘I want out’ zingt hij en voegt daad bij woord door alles in de strijd te gooien. En horen we daar sleebellen?
HET MOMENT
De overgang van DM Stith’s eigen nummer ‘My Impatience’ naar Control. Na een prachtig stuk tokkelgitaar loopt de muzikant zijn eigen zang, laat het aanzwellen en gebaart naar de geluidsman dat zijn monitor wat harder moet voor de feedback. Als het gewenste niveau is bereikt, kijkt Stith met een uitermate tevreden glimlach en gebaart ‘ok’ naar de technicus. Ondertussen schuift de band aan en barst het helemaal los.
HET PUBLIEK
Op een paar man na is het muisstil in de Paradox. Bij de bar staat een handjevol luidruchtig te praten en zeker aan het begin is dit irritant, want dan staat Stith nog alleen op het podium. Desondanks krijgt het aanwezige publiek het compliment dat Incubate ‘the best audience’ heeft. Een cliché, maar gelet op het enorme applaus, komt het toch oprecht uit de mond van de Amerikaan.
HET OORDEEL
Als je binnen een uur zo snel tussen genres kan wisselen, dan kun je als band de indruk wekken dat het allemaal chaotisch of zelfs pretentieus is. Dat is bij The Revival Hour niet, sterker nog: het is een consistent optreden geworden met een mooie opbouw, tussenstuk en afbouw. Slechts een nummer of twee beklijven niet echt en het is sowieso moeilijk om een nummer terug te kunnen halen, maar daarvoor zijn cd’s uitgevonden. Na afloop is de rij dan ook lang voor de tafel waar de geluidsdragers worden verkocht en kan men toch concluderen dat The Revival Hour onderdeel is van de gedroomde start voor Incubate 2013.