#INCU13: De eigenaardige trip van Stare Case

Amerikaans zijproject blijkt live veel chaotischer

Juliën L'Ortye ,

Totdat Stare Case als een van de vele zijprojecten van Wolf Eyes’ John Olson in 2010 begon, had bandlid Nate Young nog nooit serieus een basgitaar aangeraakt. Op de een of andere reden besloot de Amerikaan dat toch maar eens te gaan doen, met het resultaat van dien. Stare Case leverde – net als Wolf Eyes – sinds de start talloze ‘geluidsopnames’ af, maar debuteerde pas echt in 2011 met Lose Today, waarop Young’s bas als een rode draad doorheen loopt.

 

HET CONCERT:
Stare Case, Little Devil, vrijdag 20 september
 
DE ACT:
Stare Case is een van de vele – lees: een stuk of zeventig – zijprojecten die John Olson in de afgelopen jaren heeft opgericht of aan heeft deelgenomen. Samen met Wolf Eyes-collega Nate Young besloot hij een andere sound te willen creëren en slaagde daarin. Op debuut Lose Today klinken ze een stuk helderder en doorgrondelijker dan op Wolf Eyes-platen. Wie live hetzelfde verwacht, komt echter enigszins bedrogen uit.
 
HET NUMMER:
Plaatopener ‘Days Like Faces’ steekt op het album al enigszins boven de andere tracks uit en live blijkt het nummer minstens net zo intrigerend. De elektronische drone-achtige geluiden op de achtergrond, met gepluk aan zowel bas –als gewone gitaar, droog geschud met sambaballen en de zeurderige vocalen van Young zijn live verstrengeld tot een ondefinieerbare mix, die onder je huid gaat zitten alsof er iemand op tergend langzame wijze bloed bij je aan het prikken is.
 
HET MOMENT:
Dat is al vrij snel, wanneer er met de eerder genoemde sambaballen geschud worden. Op links staat het hele optreden lang een bebaarde veertiger, die qua uiterlijk niet onder doet voor de gemiddelde Hells Angel, met – jawel – sambaballen te schudden. Ziet u het even voor zich? Een criminele motormuis die met sambaballen schudt? Het moet haast wel een van de meest bijzondere beelden van deze editie van Incubate zijn. 
 
OOK OPMERKELIJK:
Het enorme verschil tussen Stare Case op plaat en Stare Case live. Waar op Lose Today de geluiden nog aardig te achterhalen waren, de teksten van Young verstaanbaar en het geen enorme geluidsbrij – in de goede zin van het woord – werd, is het live een lange, vage trip met slechts één enkele pauze.
 
HET PUBLIEK:
Bij aankomst tellen we een man of zes, de barman niet meegerekend. Naarmate het optreden vordert, verdriedubbelt dat aantal en zien we een kleffend stelletje(?), twee lieflijke meisjes en een rits dertigers en veertigers, waarvan er eentje het hele optreden lang met een Samsung Galaxy S staat te filmen.
 
HET OORDEEL:

Wie vanavond openminded Little Devil betreedt, zit gebakken. Stare Case zuigt je tegen willens en wetens mee in een wereld waar de geluiden op eigenaardige wijze met elkaar verweven worden en waar elektronica, gitaren en sambaballen elkaar afwisselen. De band heeft met drie kwartier het perfecte tijdslot: lang genoeg om goed in de trip te vallen, kort genoeg om er niet door verveeld (of gestoord) te raken.