HET CONCERT
My Cat Is An Alien, Paradox, 21 september.

DE ACT
Deze twee Italiaanse broers uit Turijn maken gebruik van verschillende effectpedalen, obscure instrumenten (waaronder een lichtsensor die geluid produceert wanneer men er met de hand boven beweegt) en de stem. Daarbij moet niet gedacht worden aan teksten of melodieën, maar vooral repetitief 'oeh'-geroep in de kopstem. Resultaat is dan een soort kosmische witte ruis die interfereert met hoge piepjes en lichte tikjes, wat inderdaad hier en daar doet denken aan een extra terrestriële felis sylvestris cattus (huiskat).

HET MOMENT
Na zo'n twintig minuten van die ruis (of ambient, zo u wilt) verlaten de gebroeders Opalio het toneel. 'Nu al afgelopen?', denkt een groot deel van de zaal te denken, waarna een aantal aanwezigen de zaal verlaat. Maar nee. Na een minuut of wat backstage betreedt My Cat Is An Alien het strijdtoneel weer.

HET PUBLIEK
In shock, vertwijfeld, driftig zoekend naar een betekenis van dit absurde schouwspel. In veel gevallen tevergeefs, hoewel een aanzienlijk deel ook daadwerkelijk in hogere sferen terecht lijkt te zijn gekomen.

HET OORDEEL
Bizar en ondefinieerbaar, enigszins lachwekkend, maar desondanks niet boeiend. Het voelt aan als een parodie, maar daarvoor komt het weer net te gemeend over. Na afloop rest vooral de vraag: "Waar heb ik nou eigenlijk naar zitten kijken en luisteren?"