HET CONCERT
Ghédalia Tazartès, Paradox, woensdag 18 september

DE ACT
Een bevreemdende mix van samples, gevonden geluiden, cheesy aandoende beats, belklanken, etcetera, met daar bovenuit het indringende gezang van Ghédalia, dat varieert van diepe keelklanken zoals we die kennen van Tibetaanse monniken tot een vreemd hoog gezang dat ons doet denken aan volksliederen gezongen door Bulgaarse boerenvrouwen. Hij schijnt uit Frankrijk te komen, maar uit zijn muziek spreekt een diepe heimwee naar een verafgelegen vaderland met mythische status dat waarschijnlijk nooit bestaan heeft (we dachten even dat hij zijn naam zelf bedacht had, maar enige naspeuringen leerden ons dat hij joods-Turkse wortels heeft). De opmerking van een wat sceptische toeschouwer, die bondig stelde ¨de man is gek¨, lijkt ons wat kort door de bocht, maar feit is dat men even moeite moet doen om tot het achterliggende gevoel van deze klanken door te dringen. Is men echter eenmaal zover, dan kan men niet anders dan de originaliteit en de merkwaardige visie van deze opmerkelijke aardbewoner bewonderen.

HET MOMENT
Heeft helaas buiten ons blikveld na het concert plaatsgevonden, toen Ghédalia zich naar de bar begaf, tussen twee dames plaatsnam en een verleidelijk en verwachtingsvol ´Ladies...´ liet weerklinken. De blik in de ogen van de aangesprokenen moet zeker onbetaalbaar zijn geweest.

OOK OPMERKELIJK
Dit moet een van de weinige concerten op dit festival zijn waarin vocale verrichtingen de centrale rol opeisen. Jammer eigenlijk, want weinig instrumenten vermogen zo de ziel te beroeren als het menselijke stemgeluid. Terug naar de kern van de zaak, is wat ik zeg.

HET PUBLIEK
Blijft voor het overgrote merendeel ademloos op haar stoeltjes zitten tot het eind van de performance. Slechts een enkeling haakt af. Wederom een bewijs van de ruimvoelendheid van het Incubatepubliek.

HET OORDEEL
Op een festival dat grossiert in buitenissige cultuuruitingen, waarschijnlijk toch nog een van de apartste acts.