#Roadburn 2013: John Baizley en Katie Jones zijn prachtig fragiel

Nate Hall pijnlijk duidelijk de zwakste schakel

Freek Verhulst ,

Roadburn, dat is toch dat festival met al dat vreselijk ruige, trommelvliezen scheurend gitaargeweld en hard geschreeuwde teksten over dood en verderf? Ha, think again! In Het Patronaat is plek gemaakt voor een bijzondere 'stripped down' set van achtereenvolgens Nate Hall en John Baizley (Baroness) en Katie Jones.

CONCERT
Nate Hall, John Baizley en Katie Jones, Het Patronaat, 18 april 2013

MUZIEK
USX-gitarist kwam vorig jaar met een soloplaat met eigenzinnige americana waarvan hij een aantal nummers speelt. Daarna betreden Baizley en Jones het podium en na de aftocht van Hall gaat de set over op uitgeklede versies van Baroness-nummers en enkele andere covers.

PLUS
De stemmen van Jones en Baizley kleuren prachtig bij elkaar. Het vioolspel van Jones vult het gitaargetokkel van Baizley prima aan. Met name bij Baizley spat de tekstbeleving ervanaf. Hij vindt het zichtbaar prachtig om een meer kwetsbare show neer te kunnen zetten en dat maakt hij na afloop ook met woorden kenbaar.

MIN
Nate Hall. Het schuurt zelfs de recensent om het zo zwart-wit te benoemen, maar de waarheid valt niet te ontwijken. Zijn zang is met regelmaat vals, niet op de te gedogen manier, maar op de trommelvlies bekrassende manier. En ook zijn timing valt met de beste bedoelingen zeker in de categorie 'experimenteel'. Het galmeffect dat steeds hetzelfde is, is veel te aanwezig en de gitaarakkoordjes zijn nergens spannend. Als Baizley en Jones het podium betreden om nog een nummertje samen te doen, en eerstgenoemde een solootje neerlegt, gaat het niveau niet voor niets twee klassen omhoog.

CONCLUSIE
Ga vooral zaterdag naar de show van Baizley en Jones in Sounds, tijdens Record Store Day voor de perfecte afwisseling tussen het hardere Roadburn-werk. Nate Hall krijgt de herkansing morgen in Cul de Sac.