Natuurlijk wel – neem nou de metalavonden die Mario in de Little Devil organiseert, die zijn al sinds jaar en dag zo waardevast als geen munteenheid ooit zal kunnen zijn. Hier wordt altijd kwaliteit geboden, voor een publiek dat even fanatiek als trouw is en altijd ongeveer dezelfde samenstelling kent. Zo zijn er immer een aantal bebrilde betametalnerds die elke modegevoeligheid, zo noodzakelijk voor de indierocker om te bepalen of hij het komende seizoen naar post-shoegaze, pre-freakfolk of alt.reggae moet luisteren, ontberen, maar wel het vermogen hebben een goede riff en smaakvolle solo op waarde te schatten. Het merendeel van het publiek bestaat echter uit ouderwetse langharige rockers met oude spijkerjacks vol obscure patches, die misschien niet allemaal even goed konden meekomen op school, maar wel hun mannetje stonden in het fietsenhok. Wat we daarmee bedoelen, mag de lezer bepalen, maar feit is dat ze vrijwel allemaal een blonde wederhelft bij zich hebben, die doorgaans nogal verlopen oogt (de tijd laat zijn sporen na, daar doe je niets aan) – wat de sfeer natuurlijk alleen maar bevordert. Al met al een vertrouwd gezicht en met een biertje erbij is er eigenlijk al niets meer dat deze avond kapot kan maken…

BURN

Te beginnen met deze Utrechtenaren, pardon Utrechters, of hoe je ze ook noemen moet – jonkies in elk geval, vergeleken met de oudgedienden van de andere twee bands. De frontman (frontjongen?) ziet eruit alsof hij al sinds zijn vroege pubertijd een grote poster van Rob Halford boven zijn bedje had hangen, waar hij elke avond zwijmelend naar opkeek in de hoop ooit ook zelf zo’n grote rockster te worden. Ouders, opvoeders noch vriendjes begrepen deze vreemde retrovoorkeur en uiteraard werd hij veelvuldig uitgelachen en gemeen gepest, maar dat kon hem niet afleiden van zijn doel –en terecht, want nu staat hij al een hele poos op elk (metal)podium dat hem wil boeken. Het is niet de eerste keer dat we deze band hier zien en het zal ook niet de laatste zijn, want wat ze brengen is bijzonder onderhoudend. Het begin is wat onwennig en misschien is niet al het materiaal even sterk, maar nummers als ‘Universal Justice’ en vooral afsluiter ‘Lords of Metal’ doen het uitstekend. Een goede opwarmer, al kon het ska/reggae-intermezzo (ja, u leest het goed) waarschijnlijk niet alle bezoekers bijzonder bekoren.

MARTYR

De waarlijk oude 3voor12-lezert kent deze band misschien nog van heel vruger, want Martyr is op de kop af dertig jaar geleden geformeerd in het Utrechtse, een jubileum dat begin september uitgebreid zal worden gevierd in Tivoli. Goed, in die periode was uw recensent nog vooral gefascineerd door het geluid van de rammelaar, dus die mooie begintijd hebben we moeten missen, maar wat Martyr hier neerzet klinkt verre van gedateerd of afgezaagd, al is het dan een op-en-top jaren tachtig geluid dat uit de boxen schalt. Martyr is de hardste band van deze avond en moet in haar begindagen behoorlijk extreem zijn geweest. Ondertussen zijn ze in dat opzicht overtroeft door vele latere acts, maar de rappe drums en het flitsende gitaarwerk mogen er nog steeds zijn. Technisch zit het allemaal prima in elkaar en het songmateriaal is ook sterk genoeg om aansprekend te zijn. De enthousiaste frontman, die zichzelf zelfs een hoofdwond bezorgt in zijn pogingen het publiek op te zwepen, is in eerste instantie wat ontevreden over de respons, en daar kunnen we hem ook wel gelijk in geven. Aan de andere kant is de metalliefhebber nu eenmaal een menstype dat er lang over doet om warm te draaien, en tegen het einde van de set zien we al de nodige hoofdjes hevig op en neer bewegen, wat het bekende zwiepen van het haar tot gevolg heeft. Enkelen wagen zelfs de stap het podium op te klauteren om van daaruit hun hoofdacrobatiek aan al hun metalvrinden te laten zien. De stemming zit er dus al aardig in, maar het dak gaat er pas echt af bij…

JAGUAR

Hoewel Jaguar behoort tot wat men al sinds jaar en dag de New Wave of British Heavy Metal noemt (als je een totale leek bent op dit gebied – denk aan het geluid van een band als Iron Maiden), lijkt het wel of ze vanavond een thuiswedstrijd spelen, en dat is niet zo gek, want de band was hier in het begin van de jaren tachtig populairder dan aan de andere kant van de plas – er bestaat nog een live-album uit ’82, opgenomen in metalbolwerk Hengelo. De vroege jaren tachtig waren in Groot-Brittanië zeer vruchtbaar op metalgebied, maar slechts enkele bands hebben een echt grote doorbraak kunnen forceren. De kwaliteit van de acts die dat net niet lukte was echter vaak ook uitstekend, en een band als Jaguar onderstreept dat. OK, OK, de teksten zijn vaak van een Spinal Tap-achtige lachwekkendheid, maar de muziek is dat zeker niet, en veel nummers klinken helemaal niet minder aansprekend dan die van hun bekendere landgenoten. Het publiek heeft er al vanaf het begin zin in, en als de wens van vele aanwezigen wordt ingewilligd en ‘Dutch Connection’ wordt ingezet, is de zaal bijna te klein om het enthousiasme van alle harige toeschouwers te kunnen bevatten. Tegen het einde wordt het op het podium een ware drukte van belang, en na veel geschreeuw en gebrul krijgen we nog de toegiften ‘Ain’t No Fantasy’ en het ritmisch enerverende ‘Run For Your Life’. Een zeer geslaagde ouderwetse metalavond, met dank aan Mario.