UK Subs laten oude (punk)tijden herleven in Little Devil

TV Smith ontpopt zich als punk-protestzanger

Maarten de Waal ,

Herinnert iemand zich nog die oude tijden, toen de Roxy de toonaangevende punkclub in Londen was, begin 1977? Nee? Wij ook niet, want toen waren we nog niet eens geboren, maar deze zaterdagmiddag krijgen we de kans een kleine glimp van het verleden op te vangen, dankzij twee acts die allebei in die legendarische tent gespeeld hebben.

TV Smith

Doordat de zaal in de avond is gereserveerd voor een of ander feestje, zou Smith al om half vier in de middag moeten beginnen te spelen. Dat is voor deze oude punker blijkbaar wel erg vroeg, want hij laat ons nog een kwartier langer in het voorgedeelte van de Little Devil wachten, dat al ruim van tevoren afgeladen vol staat.

Rond kwart voor vier is het dan zover. Mensen die thuis zijn in de pophistorie zouden deze heer moeten kennen als songwriter van The Adverts. Geïnspireerd door The Sex Pistols startte hij samen met zijn vriendinnetje Gaye ‘Advert’ deze band en scoorde in de begindagen een paar hitjes. Het succes duurde niet lang en mede hierdoor werd de band alweer vrij snel opgeheven. TV zelf heeft het echter nooit opgegeven en is tot op de dag van vandaag muziek blijven maken; eerst met een band, maar al een hele tijd in zijn eentje, al dan niet met een gelegenheidsbackingband.

Vanavond staat hij ook alleen, slechts gewapend met een akoestische gitaar en een voor punkers atypische innemende glimlach waarachter wij enig substantiegebruik vermoeden. Het lijkt misschien een onmogelijke opgave, punkliederen uitvoeren in een solosetting, maar Smith laat overtuigend zien dat hij altijd liedjes heeft geschreven die ook akoestisch goed overeind blijven. Van oude krakers als ‘No Time To Be 21’ en de hilarische afsluiter ‘Gary Gilmore’s Eyes’ tot nieuwer materiaal als ‘Generation Y’ en ‘It’s Expensive Being Poor’. Hij waagt zich zelfs aan een soort ‘punkgedicht’ waarin hij zijn carrière in vogelvlucht de revue laat passeren en meteen laat blijken dat je, wanneer je het werkelijk aandurft je eigen weg te gaan, eigenlijk nooit spijt krijgt van je keuzes. Een erg rustig begin van deze middag, maar daarom niet minder inspirerend.

 

UK Subs

‘Rustig’ is een woord dat zeker niet van toepassing is op de hoofdact van vandaag, de UK Subs. Evenals TV Smith stamt deze formatie nog uit de prille begintijd van de punk en ook zij hebben, ondanks een snelle afname van commercieel succes, nooit het bijltje erbij neergegooid. Maar  waar Smith in de loop der jaren wat bedachtzamer is geworden, en zich heeft toegelegd op het schrijven van eenvoudige nummers met intelligente teksten, zijn de UK Subs na hun hoogtijdagen steeds hardere muziek gaan maken. Ze hebben in november nog getourd in het voorprogramma van Motörhead (Lemmy heeft altijd aangegeven meer op te hebben met punk dan met metal) en hun eigen sound past zeker goed bij de rauwe hardrock van die nog oudere veteranen.

Heftige, korte nummers, boordevol agressie en levenskracht, dat is waar deze ouwe rotten ons op trakteren. Het duurt dan ook niet lang of het is vooraan een gedrang en geduw van jewelste. De band zoekt niet erg veel contact met het publiek (behalve door het aan te sporen luider te zijn) en raast door het songmateriaal heen. Toch lukt het de enthousiaste aanwezigen de ‘Subs’ twee toegiften te laten geven waarna de koek definitief op is en iedereen voldaan naar huis kan, zich afvragend waar de werkelijke rauwheid in veel hedendaagse muziek nu eigenlijk gebleven is. Deze bands zijn natuurlijk het product van de crisis van eind jaren zeventig en begin jaren tachtig en de sociale afbraakpolitiek van een Thatcher. Misschien roept de huidige economische crisis in een land als Griekenland, dat zich de komende tijd mag verheugen op draconische bezuinigingsmaatregelen, weer een soortgelijke reactie op en komt er weer een werkelijk, even onverzoenlijk als vitaal geluid uit de muziekunderground. Zou al die ellende toch nog iets positiefs teweegbrengen…