Terwijl een handjevol aanwezigen op de support staat te wachten, stormt een man met een keyboard de zaal in: Harry Merry, zo zou later blijken. In alle haast worden zijn zaken het podium opgehesen en zijn we getuige van een ietwat absurde soundcheck, waarbij de dienstdoende barvrouw complimenten krijgt voor haar Beatles-outfit. Wat volgt is een vrij extreem optreden – hate it or love it – fascinerend voor de één, ongrijpbaar voor het gros.
In afwachting van de hoofdact van de avond stroomt de zaal, gelukkig, langzaam voller en voller. Aan promotie heeft het in elk geval niet gelegen: bezoekers met een kaartje voor het optreden van Waters en Houses de dag ervoor kunnen gratis naarbinnen en de landelijke media pikten de band de afgelopen maanden massaal op. Dat laatste is niet geheel onterecht, want het album The Moon Is Big, dat onlangs een re-release kreeg bij TopNotch, is een heerlijk album met een fijne new-wave sound in de lijn van Echo & The Bunnymen, The Cure en Joy Division.
De Rotterdammers tonen vanavond aan dat ze absoluut geen last van plankenkoorts hebben. Vanaf minuut één staat het kwartet vol zelfvertrouwen en vooral ontzettend strak te spelen. De titeltrack van het album wordt in het begin van de set gespeeld en vormt een vroeg hoogtepuntje. Dit is Rats on Rafts ten voeten uit: een zeer aanstekelijk basloopje, jankende gitaren en een lage stem die meteen aan Ian Curtis doet denken. En net als je denkt dat het nummer langzaam weg-ebt, komen ze nog één keer loeihard terug.
Het ultieme hoogtepunt van de set is een extreem lang uitgesponnen versie van KIEM’s The Moneyman, een nummer dat telkens anders lijkt te klinken en nog het dichtst in de buurt komt van een soort muzikaal paringsritueel van een kwartier. Het steekt allemaal perfect in elkaar terwijl de band het allemaal ter plekke lijkt te verzinnen, wat een chemie! Het enige smetje op de avond is het ontbreken van Ger “Sax” van Voorden, die vaak met de band meekomt en ook vanavond nummers als Sailor en The Moneyman nóg beter had kunnen laten klinken.
Na krap drie kwartier kondigt zanger David Fagan alweer het laatste nummer aan: Jazz. Nog zo’n fantastisch eigenwijs nummer dat alle kanten op lijkt te gaan. Terwijl de gitaren nog na liggen te ronken op het podium, stappen de heren onder luid applaus dat podium af om vervolgens nog terug te komen voor een ietwat overbodige toegift.
Rats on Rafts heeft vanavond bewezen het meer dan waard te zijn om snel weer terug naar Tilburg te komen. Complimenten aan de band en complimenten ook aan de geluidsman, want het klonk allemaal erg fijn. Het is alleen te hopen dat er volgende keer een grotere, enthousiastere menigte klaar staat, maar dat zal ongetwijfeld goed komen tijdens het festivalseizoen!