Die laatste mag vanavond ook het bal openen samen met beeldend kunstenaar Erik Vink. 'Aangedreven' door de klanken van gitaar en Indiaas harmonium ('een accordeon voor luie mensen', zoals uw onwetende recensent dit instrument wel eens heeft omschreven) vervaardigt hij ter plekke een schilderij. Uit die beschrijving meende schrijver dezes te kunnen opmaken dat het schilderij geheel geïmproviseerd zou zijn, een abstract-expressionistische 'action-painting' in de lijn van Jackson Pollock of zoiets, maar daar komen we bedrogen uit: Vink had al van te voren de contouren van een gezicht op een groot doek aangebracht en doet gedurende de performance niets anders dan deze schets verder inkleuren, of 'inverven', zo u wilt.

Niet dat we willen suggereren dat het hier om een soort ‘iedereen-kan-schilderen’-activiteit gaat, maar zo weet je wel al een beetje wat er komen gaat, de verrassing is er vanaf. Enigszins verrassend is wel dat Vink het gezicht een grijsblauwe teint meegeeft, die een beetje doet denken aan afbeeldingen van hindoegoden, die ook vaak een blauwe huidskleur schijnen te hebben. Gaandeweg komen we er tevens achter dat het hier om een godin gaat en niet om een god.

Niels blijft ondertussen ijverig verder spelen op gitaar en harmonium, zodat Erik van gekkigheid niet meer weet wat hij moet doen en ermee eindigt het schilderij 'uit te snijden'. Misschien was hij ook niet zo tevreden over het eindresultaat, want de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat die blauwe vrouw van hem wel een beetje scheel keek en neus en lippen ook in een wat vreemde verhouding tot elkaar stonden.

Achteraf vernamen we dat het oorspronkelijk de bedoeling was om een echte vrouw van vlees en bloed als smurf(innetje) te schminken, maar dat men hiervoor niet de benodigde vrijwilligster had weten te vinden, of iets dergelijks (flauw hoor, dames). Met die verhoudingen was het dan vanzelf wel goed gekomen, hoewel het bij teleurstellend eindresultaat wel een beetje sneu was geweest wanneer onze kunstenaar zich genoopt had gevoeld het model met een mes te gaan bewerken…

Na deze meditatieve oefening en een korte pauze is het dan tijd voor het hoofdprogramma, het losvaste collectief 'IH8 Camera' onder aanvoering van Rudy Trouvé, die u onder andere zou kunnen kennen als collaborator bij de eerste twee albums van dEUS (de mooie platenhoes van 'In A Bar Under The Sea' is overigens ook van zijn hand). Tegenwoordig heeft hij zich op muzikaal terrein voor een belangrijk deel toegelegd op improvisatie, en dat hij en zijn kompanen hier inderdaad echt 'on-the-spot' muziek aan het creëren zijn, is wel duidelijk, al was het maar omdat de muzikanten elkaar niet altijd helemaal weten te vinden.

Wanneer het wel goed in elkaar haakt, blijkt dit gezelschap echter over een explosieve kracht te beschikken, met dank aan de enthousiaste roffelaar en de eigenzinnig snerpende en jankende gitarist aan de uiterste linkerzijde van het podium (Clement Nourry?). Niet iedereen heeft het geduld om deze act tot het einde toe uit te zitten, en het moet gezegd dat de muzikanten het soms ook wel erg rustig aan doen (de drummer verdwijnt even van het podium, naar later blijkt omdat hij - ongetwijfeld in zijn hoedanigheid als jongste bandlid - voor zichzelf en de rest bier is gaan halen).

De goede momenten maken het echter zeker de moeite waard om tot het einde toe te blijven. Na een nogal weemoedig aandoende laatste improvisatie is de koek dan echt op en kunnen we met een tevreden gevoel de regen in, in de wetenschap dat de volgende Zwarte Vleugels voor 16 mei gepland staat. Het is tegenwoordig gratis, dus u kunt er zich geen buil aan vallen. Komt allen!