Gisteravond laat konden we nog een trommelvliesverscheurende set van White Static Demon bijwonen, maar Justin Broadrick heeft meer in zijn mars heeft dan onbarmhartige noise. Dat bewijst hij vandaag op een wat christelijker tijdstip met zijn vriendelijkere act Final, onder welke naam hij uiting kan geven aan zijn meer spiritueel-extatische stemmingen. Op de achtergrond vinden we stemmige beelden van weerbarstige natuur en industrieel schroot (een bevrijding van de techniek), een trein (symbool van utopisch-socialistische hoop) en andere symbolen van wijsheid en hoop. Dit is typisch zo’n optreden dat de zielen scheidt: als je erin mee kunt gaan, beleef je een anderwereldlijk uurtje. Lukt dat echter niet, dan blijft de muziek ongetwijfeld nietszeggend. De klanken die Broadrick voortbrengt, zijn – evenals de man zelf – niet direct mooi en bevallig. Je moet moeite doen om zijn universum te betreden, maar als je daarin slaagt, gaat een wereld van rauwe en pure schoonheid voor je open. Het is nog maar de vraag of het optreden van Jesu morgen hier nog bovenuit kan stijgen. (MdW)

De mannen van Sólstafir hielden zich in het verleden vooral bezig met zwaar metaal, maar – zo geeft frontman Adalbjorn Tryggvason zelf ook al aan – daar is nu geen sprake meer van. De hevige gitaarklanken worden nu uitgerekt tot ellenlange composities die minutenlang naar hun climax toewerken. De muziek is erg filmisch en dat heeft de band zelf ook begrepen, getuige de vele visuals op het scherm achterop het podium. Maar waar een uur en drie kwartier voor een speelfilm een acceptabele lengte is, is dat voor deze set van Sólstafir veel te lang. Het Patronaat is aan het begin van het optreden nog stampvol, maar bij het slotakkoord nog maar half gevuld. Voordeel daarvan is wel dat de temperatuur in Het Patronaat eindelijk naar een verdraagzaam niveau daalt. (FV)