Deze Amsterdamse band heeft een aardige naam opgebouwd met haar quadrafonische shows, waarbij elk bandlid zich in een hoek van de zaal opstelt en het publiek letterlijk tussen de muzikanten staat. Dat foefje kunnen de heren en dame in de Green Room vandaag niet uithalen, dus ze zullen het vandaag puur van de kracht van hun songmateriaal moeten hebben. Dat lukt ze prima: hun technische triprock staat na al die jaren als een huis. De beste nummers beklijven ook wel, hoewel Kong uiteindelijk toch een echte ‘muzikantenband’ blijft. Je hebt het gevoel naar vier mensen te kijken die allemaal prima les zouden kunnen geven in hun respectieve instrument en hun nummers haken heel aardig in elkaar, maar een en ander komt soms wat klinisch en beredeneerd over (‘als we nu dit basloopje over dit ritme doen’, etc. etc.), wat de levendigheid van de nummers niet ten goede komt. Evengoed een zeer onderhoudend optreden en de Amsterdammers blijken na al die jaren behoorlijk wat goodwill te hebben opgebouwd, want rechts vooraan gaat het publiek behoorlijk los. Al met al een sympathiek optreden op deze vroege vooravond, waarbij met name de enthousiaste drum(st!)er een extra vermelding verdient. (MdW)

De Green Room is bij aanvang van Black Breath van links naar rechts en van boven naar beneden stampvol. Allen in afwachting van het geweld dat het vijftal, oorspronkelijk uit Bellingham, de zaal in gaat slingeren. Waar te beginnen bij Black Breath? Misschien bij de lange adem van schreeuwlelijk Nate McAdams. Godallemachtig, wat een scheur heeft deze man. De kwaliteit van de vocalen van de zanger blijven, net als de intensiviteit die de band het publiek haast opdringt, constant. De samenraapsels van zowel death als thrash metal samengevoegd tot een agressieve hardcore is om van te smullen, net als de interactie tussen publiek en band. Het is dat McAdams druk genoeg is om te zingen, anders was hij wel van het podium naar beneden geklommen om de moshpit onveilig te maken. Nog één keer gaan de vuisten en het lange haar de lucht in om mee te deinsen met de snoeiharde drum van J. Byrum en dan is het klaar. Black Breath maakt een indruk die niet snel weg te poetsen is. (DS)