Vol op elkaar geplakt en muf, zurigruikend van de regen buiten ziet het Roadburnvolk de mannen van Horisont het podium oplopen. Mouwloze spijkerjackjes, lang sluik haar en snorren met handlebars; Horisont lijkt regelrecht uit de jaren '70 te zijn geteleporteerd. Niet van hetzelfde label, maar waarschijnlijk wel van dezelfde middelbare school, heeft Horisont veel trekjes van het eveneens uit Götenborg uitkomstige Graveyard. De classsic rock met bluesinvloeden en hoge vocalen blijven alleen ietsje minder goed hangen dan bij haar stadsgenoten het geval is. De (power)ballads pakken niet altijd even goed uit. Horisont is beter af met de uptempo rockliedjes en bluesjams afgewisseld met recht-in-je-gezicht riffs. Dan stopt de band bijna een half uur voor de eindtijd. Het publiek wacht tevergeefs op meer. Helemaal niet erg, want de Zweden hebben alles laten zien wat het in huis heeft.  

Over publieke belangstelling heeft het Zweedse doomtrio Saturnalia Temple niet te klagen: zeker bij aanvang van het concert in de Green Room is het proppen geblazen. Het drietal grossiert dan ook in 'hardcore' Roadburn muziek: zware, slepende klanken die de kleine zaal doen dreunen. Wie doom zegt, zegt natuurlijk Black Sabbath en de invloed van die band is ook onmiskenbaar, maar de Zweden pakken het zo mogelijk nog grondiger aan. De bas ronkt onmogelijk laag en klinkt stevig vervormd, het tempo komt soms bijna tot stilstand en de zanger/gitarist laat naast heldere zang ook regelmatig naar black metal neigend gegrom en gekrijs horen. Zijn snarenwerk krijgt door veelvuldig gebruik van echo en andere aparte effecten een sterk psychedelische lading, die zorgt dat de muziek niet bezwijkt onder het gewicht van de andere instrumenten. Met de lome blik op oneindig kunnen de aanwezigen voldaan naar het volgende concert. (WdW)

De Amerikaanse Chelsea Wolfe sluit de Roadburn-donderdag af wat betreft de Green Room. Die is overigens bijna letterlijk stampvol, ondanks dat hemelsbreed een paar meter verder curator Voivod staat te spelen. Chelsea Wolfe klinkt als country-muziek voor zombies en dat is allerminst negatief bedoeld. Het doodse, holle geluid met dreunende lage tonen en de jammerende stem van Wolfe klinken samen heerlijk wanhopig. De eentonigheid versterkt alleen maar de trance die over de Green Room neerdaalt. Punt van kritiek is wel dat de zang van Wolfe veel overstemd wordt en dat leidt, zoals eerder bij onder andere Michael Gira en vooral Killing Joke, tot frustratie richting de geluidsman. Desondanks is Chelsea Wolfe een prima dagafsluiter, tenzij je graag in slaap gesust wordt met een lieflijk slaapliedje. (FV)