De Fransman varieert binnen zijn set zaterdag van powerpop tot symfonische, bijna epische composities. Niets is echter wat het lijkt. Een rustig, sfeervol gitaarnummer explodeert spontaan in een vurige golf van lawaai. Doordacht lawaai wel te verstaan, elke noot heeft betekenis. Met een arsenaal aan instrumenten creeëren Tiersen en zijn mannen een rijk, vol geluid. Twaalfsnarige gitaren, synthesizers en een mandoline zijn een greep uit de aparte instrumenten die de muzikanten gebruiken.

De band rondom de excentrieke componist is er een van formaat. De Fransman aarzelt dan ook niet om af een toe een stapje terug te doen en zijn toetsenist, de zeer getalenteerde Ólavur Jákupsson, als zanger het voortouw te laten nemen.
Halverwege de set maakt Tiersen nog eens duidelijk hoe veelzijdig hij is middels een vioolsolo. De multi-instrumentalist speelt vol passie een gepassioneerd, technisch indrukwekkend intermezzo. De drift en de overgave die hij in zijn spel legt zorgt voor een muisstil 013.

Tiersen is als componist erg gericht op klankleur. Hij trekt zich weinig aan van akkoordschema’s maar lijkt eerder vanuit een bepaald gevoel te schrijven. De band weet de bezoekers mee te voeren in golvende, opzwepende thema’s. De manier van spelen doet bij vlagen sterk denken aan de stijl van Sigur Ros, met een stuwende drumpartij op de achtergrond. Als de mannen tegen het eind van de show een nummer met feilloos zuivere vierstemmige samenzang spelen is de zaal overtuigd.