De avond openen is niet makkelijk, en dat geeft Swindle eerlijk toe, maar als je een half uur mag spelen en vijftien minuten daarvan moet soundchecken, maak je het jezelf wel erg moeilijk. Na snel onderling nog even snel de setlist te beslissen (“Eerst die ene van jou, dan die van mij, dan die andere van jou”), zijn de Noord-Nederlandse mannen er klaar voor. Toegegeven, als het eenmaal begint dan gaat het hard. Luide, rauwe hardcore punk zoals Minor Threat dat in 1980 bracht, blaast de zaal in. Bij vlagen wordt de razende mix van gitaren en een dreunende bas afgewisseld door verassend catchy melodietjes. Terwijl de zaal bij aanvang vrij leeg is, komt er meer en meer publiek naar binnen gedrongen, ongetwijfeld aangetrokken door het geluid dat tot buiten V39 te horen moet zijn. Kort maar krachtig. (CH) 

Rechtstreeks uit de weidse bossen van de Verenigde Staten van Amerika (althans, zo ziet hij eruit) komt de harige pionier van Darsombra, die deze vrijdag het spits afbijt in Little Devil. Gesteund door een VJ zet hij vandaag een compromisloze drone act neer, eerst enkel bezwerend zingend en zijn stem vervormend met een uitgebreide elektronische set, later met behulp van gitaar en een assortiment aan pedalen. De beelden van bossen en kleurige projecties sluiten voorbeeldig op de muziek aan: zo wordt helder licht op het scherm steevast vergezeld van een schel en hoog rinkelend geluid van de performer. Niet bijzonder strelend voor de oren, wat overigens ook voor het concert als geheel geldt, maar wel erg effectief en meeslepend als je ontvankelijk bent voor de psychedelische inzet van het optreden (de blote voeten van de artiest en het tapijt waarop hij zich beweegt maken het plaatje wat dat betreft af). Een intens en geestverruimend begin van de avond.

De spirituele ondergrondse van Manchester (ja, blijkbaar hebben ze die daar ook) brengt ons vandaag Gnod, een viertal dat zich specialiseert in eindeloos repeterende riffs en ritmes, waardoorheen spookachtige vocalen en aanverwante elektronische geluiden ruisen. Onder bezielende aanvoering van een met sierlijk blank hemd en zonnebril uitgeruste, zingende en schreeuwende freak zet de groep in een goedgevulde Extase een zwaar en meeslepend optreden neer, dat de goedkeuring van het Roadburngezinde publiek zichtbaar kan wegdragen. Alsof de voorgaande stukken nog niet rauw genoeg klonken, dubbelt de gitariste in het laatste nummer op bas, waardoor een onmogelijk lomp geluid gecreëerd wordt. Een geslaagde climax van een energiek concert. (WdW)