Vanaf de openingstonen doet Mogwai precies waar het zo goed in is. Een kort, herhalend gitaarthema in de hogere registers tegenover een zware, melodieuze baslijn. Steeds meer gitaren vallen in, de een met nog meer distortion dan de ander, terwijl de drummer stuwend door blijft slaan.
Met lange, meeslepende nummers weten de schotten het publiek in trance mee te voeren. Met tegendraadse synthesizermelodieën wordt een ijzingwekkend spanningsveld gecreërd. De langzaam veranderende thema’s overdonderen vooral door het dramatische gebruik van dynamiek.
Na de show laten de mannen uit Glasgow een overweldigd publiek achter.
Het blijft knap, een thema meer dan tien minuten volhouden zonder de aandacht te verliezen.