ANA CRIADO - SOUNDS Hard licht, "gezelligheid zoals bij kerstavond", veel cd's en een getalenteerde muzikante zorgen voor een bijzondere opening van de Popronde in Tilburg. Hoewel om 18.00 uur nog veel mensen aan het avondeten zitten, bezoeken toch aardig wat muziekliefhebbers Sounds. Singer/songwriter Ana Criado moet zelf nog even wennen aan de setting. "Wat een gezellige sfeer hangt er hier, ik moet alleen nog even wennen aan het licht", lacht ze voorzichtig. De brunette lijkt geen enkele moeite te hebben en weet met een prachtig openingsnummer over dromen meteen een intieme setting te creëren. Hoewel het een instore-optreden is met ongeveer een mannetje of dertig aan publiek: Criado speelt alsof ze niets anders gewend is. Bovendien wordt ze begeleid door een muzikaal sterk duo: een pianist (die overigens ook de tweede stem uitstekend beheerst) en elektrische contrabassist. Ik ben benieuwd of beide heren erg betrokken zijn geweest bij het schrijven van de nummers, want het heeft er alle schijn van. De muziek loopt namelijk als een klok. Niet alleen haar nummers en muzikale begeleiding zijn weloverwogen, ook de uitstraling van de half Spaanse/half Engelse zangeres past precies. Ze is bescheiden, misschien een tikkeltje te lief en dat siert haar. Criado's nummers zouden op een cd van bijvoorbeeld Norah Jones of Katie Melua niet misstaan. Gevoelige jazzy nummers hebben de overhand, maar ze blijkt tijdens haar afsluiter ook een lekkere groove weg te kunnen zetten. De Rockacedemie-studente staat 8 december in de grote Amsterdamse zaal voor de finale van de Grote Prijs van Nederland. Criado laat zien dat ze daar helemaal klaar voor is. (RH) FUNKMONSTER - LANGEBOOM Op het moment dat ik binnenkom in de Langeboom, had de band eigenlijk al moeten beginnen. Met een beetje speurwerk zie ik uiteindelijk de band opbouwen in een hoekje van het café. Muziek zit er nog even niet in dus. Niet dat het de overige bezoekers iets kan schelen, zij zijn vooral gekomen om te eten, drinken en praten en willen daar vooral niet bij gestoord worden. Als er dan om half tien eindelijk is opgebouwd en de band klaar is voor de soundcheck (en direct ook maar de rest van de set) staan er nog steeds weinig mensen binnen die ook echt geïnteresseerd zijn. Van de tafeltjes met eters komt vooral de vraag of het niet wat zachter kan. Eigenlijk best vreemd, want de funkrock met jazz en hiphop invloeden van deze Limburgse band ligt makkelijk in het gehoor en klinkt daarnaast goed genoeg om het hele café aan het bewegen te krijgen. Op het podium gaat de band helemaal in de muziek op, zelfs de gitarist die lijkt te zijn geleend van een metalband leeft zich helemaal uit. Al snel is het tijd om naar het volgende café te gaan, maar met het strakke schema van de Popronde kan het helaas niet anders. (MdV) LEINE - DE NWE VORST In het verbouwde theater de NWE Vorst komt even later zangeres/ gitariste Leine aan de bar vertellen dat ze gaat spelen. Of ik ook kom kijken, informeert ze. Tuurlijk. Leine is namelijk erg leuk om naar te kijken. Onderhoudend is ze ook: tussen de nummers door maakt ze grapjes en vertelt ze vermakelijke anekdotes. Al even spontaan en open zijn Leine's liedjes. Die gaan over kleine dingen in haar leven, zoals ze het zelf zegt. Letterlijk klein is het eendagsvliegje waar ze een Nederlandstalig nummer aan wijdt. De milde ironie van dat liedje horen we ook terug in een ander nummer, over bruiloften. Daar gaat Leine liever niet naartoe, en in de laatste zin blijkt waarom: ,"I always cry at weddings." Het merendeel van het repertoire is vrij luchtig en met bijbehorende subtiliteit gezongen. Een enkele keer (het gaat over de liefde, hoe kan het ook anders) geeft Leine zich over aan een muzikale huilbui, met veel prachtig gezongen oeh's en aah's. Leuk optreden van een leuke vrouw met een gouden stem. (FV) TELEDUBBIES - RUIMTE X Jammer genoeg kan ik niet tot het einde bij Leine blijven, wil ik nog iets meekrijgen van het volgende optreden. Maar goed, dat is nou eenmaal het concept van de popronde: een kroegentocht waarbij je veel nieuwe muziek kunt ontdekken. Dus op naar Ruimte X, waar het illustere duo Teledubbies speelt. Haagse metalheads die zich met elektronica zijn gaan bezighouden, dat belooft wat. Zelf omschrijven ze hun muziek als postdub, maar met het remixen van reggae heeft dat niets te maken. De Teledubbies (stijlvol gekleed in naadloze catsuits, mét oortjes) weven een gelaagd muzikaal tapijt van dreigende ambient en messcherpe industrial in elkaar. Op de achtergrond zien we zwart-witbeelden van korzelige rasters en lugubere bomen. De schaduwen van de kattenoortjes geven het geheel een vrij surrealistisch effect. Muzikaal kunnen we ons ook verwonderen. De kruising tussen heftige gitaar- en basriffs, (break-) beats en noise-elementen is ronduit indrukwekkend. De elf bezoekers, plus barman, blijven het optreden lang muisstil toekijken hoe de Teledubbies hun zware muziekstuk ontvouwen. De wat flauwe bandnaam nemen we maar voor lief. (FV) VIBERIDER - LITTLE DEVIL Ook de stonerrock van Viberider, de afsluiter van de avond, is een succes, hoewel niet iedereen in Little Devil het daar mee eens lijkt. Toegegeven, wie niet van groove houdt heeft bij deze band weinig te zoeken, want groove is de hoeksteen waar de muziek van de Limburgers op gebouwd is. Misschien is het wat eenzijdig, maar goed, i'm a sucker for groove. En de mannen van Viberider hebben heel goed begrepen hoe ze het middel moeten gebruiken. De dynamiek is prima: de harde, pompende stukken zijn des te effectiever, omdat ze goed worden gedoseerd en afgewisseld met opbouwende gitaarpartijen. De 'vocoder', een apparaat dat de zang vernist met een laagje blikkerigheid, is ook een leuke vondst. Als je daar bij optelt dat het allemaal superstrak gespeeld wordt, wordt duidelijk waarom deze band het tot de finale van de Grote Prijs van Nederland heeft geschopt. En dat terwijl zanger/ gitarist Ferry zich zo had voorgenomen wat rustiger aan te doen na het einde van zijn vorige band Dreadlock Pussy, vertelt hij na afloop. (FV)