Slechts weinig bands zijn zo uniek in hun geluid als Apocalyptica. Al vanaf het debuutalbum Apocalyptica Plays Metallica By Four Cellos weten de heren het publiek voor zich te winnen met hun geluid dat tegelijk mooi, zuiver en klassiek klinkt maar ook altijd lekker heavy blijft. Door de jaren heen is de samenstelling van de band diverse malen gewisseld, maar gister in 013 bleek dat na al die jaren de formule van Apocalyptica, zowel qua covers als eigen werk, niets aan kracht heeft ingeboet. Helaas voor de vele bezoekers moesten zij zich eerst door het optreden van support act Lacrimas Profundere heen zien te worstelen. MONOTOON Deze Duitse band maakt naar eigen zeggen gothic doommetal, maar daar is vanavond weinig van te horen. De monotone rock van onze oosterburen klinkt wel enigszins duister, maar is meer een combinatie van een slap aftreksel van HIM en bandjes als 30 Seconds To Mars. Muzikaal is het al niet erg enerverend, maar de zanger weet de show van zo’n veertig minuten tot een ware martelgang te maken. Werkelijk elk woord uit elk nummer wordt door hem op dezelfde saaie toon gezongen en bizar genoeg weet hij tussen de nummers door een leuker stemgeluid te produceren als hij het publiek weer eens probeert te bespelen. Al met al een optreden om snel te vergeten, maar gelukkig komen de bezoekers vandaag toch voor Apocalyptica en niet voor Lacrimas Profundere. HOOGTEPUNTEN Na de klassieke opener gaat het publiek al meteen los tijdens een cover van Refuse Resist (Sepultura). Vanaf het eerste moment weet Apocalyptica het publiek voor zich te winnen. Alles wat de Finnen doen klopt; de lichtshow, de aankleding van het podium en natuurlijk de muziek. Met zijn vijven (de drie vaste cellisten en drummer met een extra cellist) trakteert men het publiek op een goede doorsnee van het repertoire. Zowel covers (met name van James Hetfield en consorten) als eigen werk zijn in gelijke mate vertegenwoordigd in de setlist. Hoogtepunten in de show zijn het al eerder genoemde Refuse Resist, I’m Not Jesus en de prachtige intieme uitvoeringen van S.O.S., Nothing Else Matters en Seemann. Zelfs zonder de medewerking van gastvocalisten als Corey Taylor, Nina Hagen en Cristina Scabbia behouden de nummers die zij op cd inzongen hun kracht. EXTASE De mannen van Apocalyptica, eerder dit jaar nog optredend in de pauze van het Songfestival in thuisland Finland, lijken zich vanavond in 013 bijzonder prettig te voelen. De podiumpresentatie is uitbundig, onderling worden er grappen gemaakt en Eicca Toppinen komt woorden te kort om het publiek bedanken. De drie vaste cellisten rennen rond met hun cello’s en ook drummer Mikko Sirén, die overigens absoluut een toegevoegde waarde is, geniet zichtbaar achter zijn drumkit. De Dommelsch Zaal wordt na ruim anderhalf uur en twee toegiften in extase achtergelaten door Apocalyptica. De Finnen hebben werkelijk iedereen in de zaal een heerlijke avond bezorgd en doet alweer verlangen naar een volgend optreden. Misschien dan wel een keer tijdens een tour met gastzangers?