Eerder dit jaar bracht Lacuna Coil het album ‘Karma Code’ uit, waarvan reeds twee singles verschenen zijn: Het prachtige ‘Our Truth’ en een niet onaardige cover van de Depeche Mode-klassieker ‘Enjoy The Silence’. Die laatste kreeg zelfs airplay op 3FM. En dat is opvallend, want behalve Within Temptation en Evanescence zijn er weinig vergelijkbare bands die door de landelijke popzender worden gedraaid. Het optreden van Lacuna Coil in 013 bewees echter dat deze Italiaanse band genoeg fans heeft. Het zal niemand verbazen dat ook deze avond de grote zaal van 013 gevuld is met gothicmeisjes en met metalgozers met de gebruikelijke bandshirts (After Forever, Epica, Nightwish, je kent ze wel). Toch is de line-up bijzonder gevarieerd deze avond. Om te beginnen Gothminister. Een Noorse band, wiens muziek een midden vindt tussen EBM, electro en industriële metal. De act is op zijn zachtst gezegd bijzonder. Zanger Björn Alexander Brem oogt als een vreemde kruising tussen Fester uit ‘The Addams Family’ en Danny DeVito in zijn rol van The Pinguin in ‘Batman Returns’. Inclusief cilinderhoed. Meer van dit soort vreemde verwijzingen en horrorelementen zijn terug te zien in de show van Gothminister. Soms op het lachwekkende af. Rubberen duivelshoofden die aan een wit kruis bungelen, een wandelstok met een schedel erop, een plastic Barbiepop in stijl van de Suicide Girls, fladderende speelgoedvleermuizen met lichtgevende ogen en een met zwart textiel beklede keukentrap, waar zanger Björn meer dan eens opkruipt. Ondanks deze wat goedkoop ogende nonsens maakt Gothminister heel lekkere muziek, waarop je zowel kan dansen als headbangen. Prettig voorstuwende beats met repeterende gitaarrifjes maken de songs zelfs bijzonder catchy. Helemaal niet verkeerd dus, deze Noorse engerds. Ook de tweede band deze avond komt uit het hoge noorden, namelijk uit Finland. Scandinavische metal is populair, zo wordt ook vanavond weer bewezen. Poison Black is, zowel qua muziek als qua podiumpresentatie, echter een stuk traditioneler dan Gothminister. Ondanks dat Poison Black zijn muziek omschrijft als gothic metal, ligt het gevoelsmatig toch een stuk dichter bij thrash metal. Oude Metallica en Slayer dus, alleen zijn de refreintjes van Poison Black net iets meer melodisch. Aan de heen en weer schuddende hoofden te zien valt deze band bijzonder goed in de smaak. En dat is terecht, gezien de strakheid van hun spel en hun vlammende liedjes. Ook de hoofdact, het Italiaanse Lacuna Coil, barst van de energie. Als het doek opengaat staat de band, geheel in donkere gestreepte kleding en met witte maskers op, op een verhoging op het podium. Na korte tijd komen de vocalisten, Cristina Scabbia en Andrea ‘Andi’ Ferro, het podium op. Jammer genoeg is het geluid van Scabbia niet echt super, maar de zang en grunts van Ferro klinken dan weer ontzettend goed. Gezamenlijk creëren ze een leuke rockshow, die de fans nog lang zal heugen. De act van Lacuna Coil is goed ingestudeerd. Te goed eigenlijk. Zelfs routinematig. Alle bandleden schudden op precies hetzelfde moment en met exact dezelfde snelheid hun hoofd. Publieksparticipatie is er ook in overdaad, want per liedje wordt het publiek gemiddeld tweemaal opgeroepen om mee te klappen. Dit soort Freddy Mercury-praktijken leiden de aandacht af van een superstrakke band en na een poosje lijkt elke vorm van spontaniteit te ontbreken. Met hun twee meest recente singles in de toegift sluit Lacuna Coil de avond af, zodat iedereen na een avondvol gitaargeweld dan eindelijk kan genieten van de stilte.