Van september tot juni zorgt Paradox maandelijks onder de naam Salon Arnon voor een podium voor een delegatie studenten van de universiteit en hogescholen met als doel: samenkomen met muziek, poëzie en gesprek. Deze studenten, de Salondenkers, die worden begeleid door het CWL (een afdeling van de Universiteit van Tilburg), hebben als doel een avond te organiseren waarin iedereen z’n ei kwijt kan, waar kan worden geleerd, geluisterd, gedronken en genoten. Afgelopen woensdag 21 juni, op de langste dag van deze zomer, was de laatste Salon van dit collegejaar. Met een keur aan Tilburgse artiesten die zorgden voor de muzikale omlijsting van gedichten en het spektakel Nederland – Argentinië, dat, anders dan in andere kroegen, zonder geluid werd vertoond, stond van tevoren al vast dat het een interessante avond kon gaan worden. TOM WOLKERS Tom Wolkers start de avond met een alternatief volkslied. Terwijl de spelers van het Nederlands Elftal in een rij staan om gezamenlijk het Wilhelmus te zingen, zorgt Tom ervoor dat de aanwezigen in Paradox hun hoofd niet afwenden richting het scherm, maar geboeid naar zijn nummers blijven luisteren. Zijn sound, dit keer niet gespeeld op een akoestische gitaar, maar elektrisch, is anders dan we van hem gewend zijn. In plaats van zijn rustigere nummers, komt nu ineens rock om de hoek kijken. Wie hem kent als rustige, ietwat verlegen singer/songwriter, ziet hem nu van een heel andere kant: met een scherp randje, flamboyant. Zijn invloeden die al door zijn akoestische werk heen te horen waren, bleken nu nog sterker aanwezig: een flinke portie Lou Reed in zijn beste jaren en leuke licks op z’n Jimi Hendrix’. Ook speelt Tom nieuw werk, dat door het publiek goed ontvangen wordt. Eén nummer viel specifiek op. ‘Gone’ leek sterk op een liefdeslied zoals Leonard Cohen ze schrijven kon, doorleefd, passioneel en eerlijk. Wanneer komt nu eindelijk die plaat? DARKER Minder passioneel is Darker. Waar hij de vorige keren opviel door zijn inventieve originele wijze van musiceren, lijkt het dit keer meer op een herhalingsoefening. Zijn nummers en structuren waren qua opbouw prima in orde, maar de uitvoering was ronduit slordig. ‘First Song’ en ‘Soundcheck’ wisten hun weg naar het publiek goed te vinden, maar er ontbrak iets wat normaal wel bij zijn optredens hoort: het opzwepende, het duistere, het ondefinieerbare. Donnie Darker komt afwezig over, is er met zijn hoofd niet bij en maakt daardoor schoonheidsfoutjes. Niet alleen in de zang, die er soms naast zit, maar ook in zijn gitaarspel en bediening van de pedalen. Al na twee nummers houdt hij het voor gezien en roept Tom Wolkers erbij om samen een lied te jammen. Hierin is hij een stuk enthousiaster dan toen hij zijn eigen werk aan het spelen was. Misschien komt het door de niet aflatende grijns op Wolkers’ gezicht of door het feit dat hij actief aan nieuwe dingen kan werken, maar je ziet hem opleven. Het resultaat van de samenwerking is dan ook erg verrassend: het staccato gitaarspel van Darker naast de vloeiende licks van Wolkers,’ het beatboxen tegenover de zuivere zang. Een geslaagde samenwerking, die smaakt naar meer. ARTHUR KOK Student Arthur Kok speelt drie nummers, twee covers van The Smiths en een eigen nummer. De covers worden prima uitgevoerd, eerlijk en ontwapenend, maar het eigen nummer trekt de aandacht. Met een tekst van zijn broer krijgt hij de zaal stil. Het is Arthur en zijn gitaar met een tekst over eenzaamheid, gebruik van drugs en liefde, een mooi staaltje nederpop. Tijdens vorige edities van Salon Arnon liet Arthur al horen dat hij over veel talent beschikt, zowel als geschoold gitarist als zanger, jammer dat we deze avond maar één eigen nummer te horen kregen. Na het geplande programma is er, zoals altijd, ruimte voor wie nog wilt. In een grote jamsessie van verschillende artiesten op orgel, zang, gitaar en drums wordt de nacht ingeluid om daarna tot september te wachten tot de volgende Salon Arnon.