Het krioelt op de zondagmiddag van de beveiliging in 013, want de politie vermoedt dat supportersgroepen bij 013 willen gaan vechten. Het enige geweld dat er plaatsvindt, is echter positief en vrijwillig. Want bij hardcore horen moshpits. Zeker als er bands als Backfire! en No Turning Back op het podium staan, die hun strepen reeds verdiend hebben. Terwijl de drank van de vorige avond nog nazeurt in menig achterhoofd (behalve dat van de straight edgers), is het eerst aan het deels Tilburgse Restless Youth om het publiek zijn kater te doen vergeten. Dat lukt heel aardig met hun snelle hardcore-punk. Terwijl de metalinvloed bij veel hardcorebands alleen maar toe lijkt te nemen, blijft het relatief jonge RY vooral dicht bij de punk. De riffs zijn snel, de zanger nonchalant. Een echte schreeuw laat hij maar af en toe horen. De drummer springt meer in het oog: met de energie van een Dave Grohl zit hij als een beest achter zijn drumstel. De gitarist voegt aan dit alles een vleugje rock & roll toe door zijn losse stijl en een aantal vrolijke solootjes. Een leuke, atypische hardcore/ punkband die het Tilburgse muzieklandschap verrijkt. Dan een band die zich meer voegt naar de conventies van het genre en daar ook nog eens heel goed in is: No Turning Back. De groep nadert zijn einde, maar op de vooravond daarvan is dat niet te merken. Het optreden is explosief, vet. Snelle oldschool hardcore wordt afgewisseld met moddervette metalbreaks. Zoals altijd reden voor sommige fans om hun kung-fu stijl te verbeteren. Jammer dat de band binnenkort niet meer in zijn huidige vorm bestaat; maar liefst drie bandleden (“Gio, Bout en Dorus”) houden ermee op, dus het is maar de vraag of het niveau daarna gehandhaafd kan worden. Maar vooralsnog beukt No Turning Back nog flink door, met zanger Martijn stevig aan het roer. Met zijn agressieve stijl krijgt hij het publiek meteen mee, ondanks wat technische sores. Er wordt meegebruld en er ontstaat een gemoedelijk pitje. Een stagediver lijkt het niet nodig te vinden opgevangen te worden; na een salto landt hij op de vloer. Als de veteranen van Backfire! dan aan de beurt zijn, lijkt het publiek zijn kruid alweer verschoten te hebben. Ook het geluid zit in eerste instantie niet mee; zanger Patrick Coenen is bijna niet te horen. Maar als dat probleem na twee nummers is opgelost, gaan de band én de zaal los. De Maastrichtenaren weten het muzikaal en ook visueel boeiend te houden. Tijdens een van de vele felle up-tempo stukken besluit gitarist Dave Moors maar weer eens te gaan stagediven. Leuk, maar dat kan beter. Dus klimt Moors, na het beveiligingspersoneel overtuigd te hebben, op de rand van het metershoge balkon en laat zich er met gitaar en al vanaf vallen. Na zo’n blijk van vertrouwen beloont het publiek de gewaagde actie met een ‘circle pit’ en een hoop meegebrul. De band heeft goed begrepen hoe je aanstekelijke meezingers maakt. Het is dan ook geen toeval het optreden wordt ingeleid door ‘Bloed, zweet en tranen’ van André Hazes. Backfire! voegt aan zijn muziek ook nog diepe, pompende breaks toe. In de kleine zaal van 013 laten ze eens temeer zien dat Backfire! terecht een grote naam in de internationale hardcorescene is. Dat is trouwens ook te zien aan het laatste nummer: ‘Still dedicated’ wordt door vrijwel iedereen meegezongen. (foto's volgen)