Velma? Is dat niet dat meisje uit Scooby Doo? Ja, klopt helemaal. Maar Velma is ook een Zwitserse band met zo’n betoverend zwaar geluid dat het je strottenhoofd dichtknijpt, je niet loslaat, je laat spartelen tot je niets meer weet, je op een biechtstoel neerzet en wacht tot je uit jezelf gaat grienen als een kind. En grienen, dat zul je! Velma ís wat muziek hoort te zijn en dat lieten ze woensdag horen tijdens de zoveelste magistrale RisK-avond in Paradox. Wat een geweldig concert! Je ruikt The Velvet Underground, Joy Division. Je hoort de verzen van Alan Ginsberg en Jim Morrison. Je proeft de sound van La Monte Young. Betoverend, zeurend, spelend, dreunend, repeterend, bezielend. Wat een enorme kracht gaat uit van Velma, die is – hoe cliché het ook klinkt – met geen pen te beschrijven. HYPNOSE Het is wel vaker stil in Paradox, soms kan je er een speld horen vallen, maar niet op de manier waarop het vanavond stil is. De zanger draagt op een dreunend riff een gedicht voor en de zaal luistert als ware het gehypnotiseerd is. Met haar logge zware geluid schud Velma mensen wakker om hen later weer te ruste te leggen: op een spijkerbed wel te verstaan; je lekker prettig voelen is er niet bij; deze band heeft wat te melden. Qua boodschap? Een betere wereld, of toch niet? En dat geluid dan? Het klinkt als het meest wrange door John Cale geproduceerde werk van Nico, maar dan met Joy Division als backing band: Genadeloos. Depressief? Nee, verlichtend! GRAFMUZIEK Waar The Hub op een van de voorgaande RisK-avonden me al totaal in haar greep had, doet Velma me nog veel meer. Als Lou Reed en consorten anno 2006 hun ‘bananen-lp’ hadden opgenomen had het zo geklonken! Wat een beklemmend geluid; als een kermende heroïnehoer om vier uur ’s nachts wachtend op haar dealer, als een zwerver die schreeuwt om hulp, als een dichter in geldnood, gestoord van de nachten vol absint, die bedelt om een beetje geld om zijn miskende genie weg te drinken, als de nacht die maar niet je hoofd verdwijnen wil. En wat is beklemmende muziek toch verschrikkelijk lekker, wat is Velma toch een heerlijke band! Ze mogen spelen op mijn graf, urenlang. Dan geven ze de gasten van mijn uitvaart niet alleen niet alleen de ware essentie van het leven mee, maar ook hoe échte muziek klinken moet.