Het is bomvol in de Batcave. Van achter bij de wc’s tot de deur naar de Kleine Zaal en de uitgang, overal staan er muziekliefhebbers. Rustig ergens gaan staan is er niet bij, want daar komt de volgende aan met bier, water en andere vloeistoffen. Red Sparrowes stond al eerder in de Kleine Zaal te spelen, maar helaas was dat dit keer geen optie omdat Emergenza de Kleine Zaal voor zichzelf heeft. GRAILS Geen dronerock a la Red Sparrowes voor Grails. De Amerikaanse mannen teren op het hokje postrock zoals Mogwai dat ook doet, maar Grails doet er meer mee. Zeker in het begin, als er duidelijk Indische invloeden zijn te horen, waarbij het onduidelijk is of het sitargeluid nu uit de gitaar komt of uit de keyboard van de toetsenist die tevens de bassist van het stel is. Een soort van George Harrison meets Mogwai dus. Gaandeweg bouwt de band een spanning op met een verscheidenheid aan donkerbruine emoties; van melancholisch tot ronduit euforisch, van tragisch to depressief. De muziek is zeer goed, maar wordt door het publiek in mindere mate gewaardeerd. Vooral de drie mannen die vooraan staan storen gigantisch door tijdens de rustigere momenten te gaan schaterlachen terwijl alles wat ter hoogte van de bar staat ook zijn of haar mond niet kan houden. Of het de band wat kan schelen is niet duidelijk. Allemaal blijven ze stoïcijns kijken en kan er af en toe een lachje vanaf. RED SPAROWES Wonderbaarlijk genoeg is het na de pauze een stuk beter vertoeven in het publiek. Een aantal mensen zijn al vertrokken en de bezoekers zijn stil als deze Amerikanen beginnen te spelen. Nou heeft het natuurlijk sowieso weinig zin om te gaan praten als Red Sparowes aan het spelen is. Hard staat het toch wel. Balancerend op het randje tussen rock en metal levert Red Sparowes waarvoor het publiek is gekomen, aangevuld met visuele ondersteuning die ook goed vertaalt wat er klinkt. Beelden van grauwe, groteske flats wisselen af met iets wat lijkt op statisch geknetter, maar dan in beeld. Ook Red Sparowes is evenals Grails erg zuinig met woorden en laat de muziek voor zich spreken. En dat klinkt prima, maar is toch zeker niet zo interessant als Grails. Red Sparowes valt iets teveel in herhaling, wat natuurlijk hoort bij een band als dit, maar bij Red Sparowes gaat het door tot vervelens toe. Aan het geknikkebol van enkele bezoekers is af te leiden dat sommigen er intens van kunnen genieten, maar op het eind van de avond kwamen een Oor-redacteur en ondergetekende tot een simpele conclusie, niet aan ons besteed.