De samenhang was ver te zoeken gisteren in de Bat Cave. Het begin werd gemaakt door de softe poprock van The Woods die niet bijster lang wist te boeien. Via de wat moeilijker plaatsbare southern rock van Southern Werewolf Farm werd overgegaan op de logge stoner van 'hoofdact' Zeus. De aanwezige bezoekers reageerden wisselend en met mondjesmaat. Resultaat van deze cocktail was een drankje dat in eerste instantie bitter smaakt, maar als pijnverzachter in de langdurige nasmaak alles goed maakt. PRULLENBAKMUZIEK Dat de hang naar naar orginaliteit niet altijd even hoog is wordt maar weer eens bevestigd door het Deurnesse The Woods. Softe poprock met evenzo zang en de standaard lieflijke solo's. Het optreden duurde ongeveer even lang als een gemiddelde aflevering van de Gillmore Girls en was ongeveer net zo saai. Leuk voor een paar nummers als achtergrond wellicht maar met een tekst als 'Trashcan, you threw away' kun je jezelf toch echt niet hoger schatten dan de gemiddelde corny popband. REDNECKS Van heel ander kaliber is het Tilburgse Southern Werewolf Farm. Met de woeste Southern Rock waan je je voor even terug in eerdere tijden. Toen de muziek nog simplistisch was en een lekkere groove genoeg. Rijst de vraag op of dit in deze tijd nog steeds kan. Het antwoord hierop lijkt vooral bij de band te liggen. Bij sommige nummers klinkt dit echt lekker, de ondersteunende baslijn waarop de gitaristen en de zangers los gaan met alle heavy metal trucjes klinkt goed. Bij andere nummers mis je op bepaalde punten het snellere tempo. Dit komt vooral door de bij vlagen Iron Maiden-achtige stem uit de keel van de zanger, die misschien iet wat te joviaal op het podium staat. Daardoor wordt het voor de kijker niet helemaal duidelijk of het geheel nou wel of niet serieus bedoeld is. Ook het massaal meegebrachte publiek van de band is reden voor de kiem der twijfel zich verder uit te zaaien. Het mysterie van de enige rednecks die Tilburg rijk is. RAWK Voor een ondertussen stuk minder gevulde Bat Cave begint Zeus in de nagonzingen van het gehuil van de weerwolvenfokkerij. Dat weerwolven geen partij zijn voor een oppergod bewijst de band al snel. Ondanks een matig begin lukt het Zeus makkelijk het gehele publiek te overweldigen met hun krachtige, logge stonerrawk. Gehele publiek is wellicht wat overtrokken omdat een deel hiervan meegenomen lijkt te zijn door de eerdere Zuiderlingen, zo leeg doet het ineens aan. Ondanks dit tegenvallende feit denderen de godenzonen vrolijk voort op hun weg naar wereldheerschappij. Onder een allesbedekkende en soms overdadigende gegenereerde rookwolk lukt het zanger Jeroen goed om de luchtverbouwende inhoud van zijn gouden strot over te brengen op de aanwezigen. De vooral ondersteunende rol van de bas en drum geven hier dan ook vollop de ruimte voor. De alternatieve, speedy solo's van de gitarist gelden als welkome afwisseling op de normale, ook al afdoende riffs en voltooien op die manier het plaatje.