Na de release van het werkelijk prachtige debuut ‘Reservoir’ in 2009 leek de weg naar een grote doorbraak voor Fanfarlo binnen handbereik. Met originele arrangementen en een folky geluid, met een prominente rol voor de viool, maakten ze een sterke indruk. Helaas kon de band de ingezette lijn niet doorzetten en viel de release van ‘de altijd moeilijke tweede’, ‘Rooms filled with light’, toch wat tegen. Meer electronica en minder folk was er te horen. De nummers waren bovendien minder catchy en een echte uitschieter, zoals ‘Harold T. Wilkins’ op het debuut, stond er niet op. Het voordeel hiervan is wel dat we minder lang hoeven te wachten op het derde album dat later dit jaar nog zal uitkomen. Maar eerst is er de EP The Sea, uit op 1 oktober.
Ter promotie van deze EP speelt Fanfarlo slechts vier optredens; in Hamburg, Brussel, Londen en in Rotown Rotterdam. Ondanks dat dit de enige Nederlandse show is, is het optreden niet uitverkocht. In een wel redelijk gevulde zaal begint de band enigszins ingetogen met de titeltrack van de nieuwe EP ‘The Sea’. De bandleden staan wat schuchter op het podium en lijken weer te moeten wennen aan het podium. Al snel ontpopt de nieuwe drumster Valentino zich als gangmaakster. Energiek en wild enthousiast drumt zij haar partijen steevast met een grote glimlach op het gezicht. Heerlijk om naar te kijken. Frontman Simon Balthazar probeert het publiek te laten dansen en praat de liedjes aan elkaar. De band speelt een prima mix van nieuw en oud materiaal. En daarin hoor je dat de nieuwe songs ergens tussen het eerste en tweede album inzitten. Iets minder electronica en weer iets meer terug naar het geluid ten tijde van het debuut.
Het nieuwe nummer ‘A Distance’ is duidelijk een positieve uitschieter vanavond. Zowel vocaal als instrumentaal bijna irritant repeterend. Maar wel zo dat je niet stil kan staan en het nummer nog wel even in je hoofd ronddwaalt. Met instrumenten als clarinet, trompet en viool als aanvulling op de toetsen, bas, drums en gitaar wordt een vol geluid neergezet. Hoogtepunt is toch wel weer oudje ‘Drowning Men’ totdat de band terugkomt voor een toegift en ‘Harold T. Wilkins’ speelt. En daarmee laat de band zien een uigebalanceerde set neer te kunnen zetten zonder daarmee te veel op de oude liedjes te steunen. Desondanks zijn het wel die oude nummers van het debuut die voor de hoogtepunten zorgen. Een prima set, maar of deze band de podia als Rotown zal ontgroeien is en blijft de vraag.