De avond begon met de matige openingsact Quasi. Inderdaad een passende naam. Hoewel de experimentele rock niet slecht klonk, kwam er nauwelijks reactie van het publiek; of het lag aan de drumster, die af en toe achter het ritme aansloeg, of de zanger die het publiek zijn hele set heel goed heeft kunnen negeren, weet ik niet. Het publiek was in ieder geval blij toen The Thermals arriveerden. Ze waren er, en hoe! Van de eerste akkoorden tot de laatste toegift, swingde, rockte, rollde, beukte, speelde en gilde The Thermals het volle Nighttown tot een hoogtepunt. De zanger Hutch Harris was in vorm, en zijn energieke samenspel met bassiste Kathy Foster spatte het podium af. Drummer Jordan Hudson was lekker scherp en zorgde voor een strak kader waar Foster haar catchy bass riffs in kwijt kon, en Harris zijn lekkere punk-boy stem in kon doen uitkomen. Het distortion pedaal werd in overvloed gebruikt, en heeft zijn aantrekkingskracht onder de tieners niet verloren; onder de jongetjes met lange haren begon een moshpit van het goede soort te vormen. Geen enkel nummer deed onder voor de andere, en ook de rest van het publiek, de wat oudere jongens en meisjes met lange haren, deinsden mee. Alle punk pop nummers kwamen en gingen met een strak tempo. The Thermals gaven je niet de kans om stil te staan, en deden dat zelf ook niet. De haren werden geschud, de konten gedraaid en de teksten mee gegild. Kortom: het was een ouderwets goed avondje punkrocken!