White Circle Crime Club (over de spelling van deze bandnaam is de site van Waterfront nog niet helemaal zeker) opende met een nummer dat vlamde aan alle kanten. Bij het tweede nummer vlogen de vonken er gewoon van af, zowel qua muziek als qua bewegingen die de muzikanten maakten. Bij het derde nummer werd er een grote emmer water over het vuur gegooid, waardoor er zelfs geen waakvlammetje meer van over bleef. Wat wel overbleef was een jam annex improvisatie waarbij de muzikanten de climax zes minuten lang probeerden te rekken, maar helaas, na een minuut was ik al afgehaakt. Een poging daarna om met een kort pittig nummertje iedereen er weer bij te trekken, was niet afdoende. Alle ingrediënten van emo waren aanwezig bij White Circle Crime Club : kapsels, gitaren en een zeikerige zanger. Het verbaasde me dan ook enigszins dat de band noise in de trant van Sonic Youth maakte. Ik heb de gitarist een kleine poging zien wagen zijn gitaar te mishandelen door de hals wat te buigen, maar het was net te lief om stoer te lijken. Ook zijn effect pedalen en het gebruik dat hij er van maakte was niet iets om over naar huis te schrijven. Wat betreft het geluid van de band schortte er verschrikkelijk veel aan. Het basgeluid viel weg in zijn eigen volume en de ruis die daarmee gepaard ging. De zanger was onverstaanbaar door het algehele volume en zijn eigen spraakgebrek. Eigenlijk was het enige pluspunt de drummer die de beats strak wist neer te zetten en de groove van de nummers goed wist aan te houden. Volgens mij was hun eigen geluidsman doof of slechthorend, want het zaalvolume was onnodig en overmatig hard. Volgende keer kunnen ze hem beter thuis laten en alles over laten aan de geluidsman van de zaal zelf. Hun recentelijk uitgebrachte cd Written In Black is lovend ontvangen door de Belgische media…tsja, smaken verschillen. Gelukkig was het maar een voorprogramma en konden we snel over naar de orde van de dag, namelijk Jimmy Barock. Er gingen geruchten dat dit het afscheidsoptreden zou zijn van Rene – zanger/ gitarist, maar hij wist zelf nog niet zeker of dat wel zo was en zijn bandleden evenmin. De toekomst van Jimmy Barock is in het geheel een beetje onzeker. Ze hadden al vier maanden niet meer geoefend voor dit optreden, daar was eigenlijk niets van te merken, want alles liep als een pasgeoliede machine…nou ja, alles. Het eerste nummer kwam niet echt goed uit de verf, maar toen Rene zijn gitaar neerlegde en een moppie begon te zingen brak het geweld goed los. Ze scoorden op heel veel fronten een dikke tien. Er zijn maar weinig drummers strakker dan een metronoom, maar deze jonge God van 25 flikt het hem. De samenzang van Rene en Joey is soms mierzoet, soms rauw, maar te allen tijde goed getimed en strak neergezet. Als je van Karate houdt dan zul je zeker ook van deze band smullen. Er zijn er bij die hebben beweerd dat Jimmy dood was, maar getuige het optreden zijn ze echt nog springlevend. Al na het derde nummer werd geroepen om een toegift en na de laatste noten van de set wilde de hele zaal meer. Iedereen kreeg wat ze wilden en alsof het echt een afscheidsfeestje was gaf de band en dan met name Rene alles en een beetje meer en zoals het een echt goed optreden betaamt werd er nog het een en ander omgegooid en gesloopt ook.