‘I carried you on my hip
I carried you on my shoulders
I carried you to a long black car
You will never get any older’
Uit ellende kunnen hele mooie dingen voortkomen. Die ellende overkwam Walsh in 1999, toen zijn drie jaar oude zoontje overleed aan een zeldzame auto-immuunziekte. Het verdriet en de vertwijfeling klinken door in veel van de nummers op ‘No Song…’, een zeer persoonlijk album dat Walsh uiteindelijk pas meer dan vijftien jaar later uit liet brengen op een klein Frans label. Frankrijk is ook het land waar de band zijn grootste fanbase heeft. In het thuisland Down Under kan Walsh vrijwel anoniem de straat op.
Het zal niet verbazen dat we hier geen vrolijke plaat op de draaitafel hebben liggen. Sowieso is deze band, die in 1985 met ‘The Evening Visits…Ans Stays For Years’ debuteerde op het legendarische Britse label Rough Trade, nooit van de luchtigheid geweest. Wat het wel is? Donker, melancholisch, aangrijpend, meeslepend. Eigenzinnig ook, want Walsh schrijft ‘chamber-pop’-liedjes met een duidelijke eigen handtekening. Deze sfeervol met strijkers gearrangeerde comebackplaat werd vorig jaar door recensenten van onder meer Rolling Stone en Uncut warm onthaald en dook op in vele jaarlijstjes.
Er valt muzikaal veel te ontdekken op dit zwaarmoedige, boeiende album. Het is mooi dat een Rotterdams label dat nog eens extra onder onze aandacht brengt met een Nederlandse release. Valt er dan helemaal niets te zeuren? Ja, maar dat is heel persoonlijk. Het was wennen aan het stemgeluid van Walsh. En helemaal lukken deed dat uiteindelijk ook niet. Ik werd onbewust benieuwd naar hoe bijvoorbeeld het schitterende titelnummer zou klinken met een andere, mij meer liggende mannenstem. Maar oordeel zeker even zelf.
Het album (alleen op CD) is vanaf 9 december verkrijgbaar op www.brandyalexander.nl.