Als de band tien minuten voor aanvangstijd al opkomt, valt op hoe vol het podium staat. Revere heeft altijd al een vrij wisselende line-up aan muzikanten gehad en vanavond staat er maar liefst tien man op het podium. Dat zorgt voor een vol geramd podium, maar komt de bombastische sound van nummers als I Won’t Blame You en All Fires The Fire wel ten goede. Ook een wat trager nummer als Maybe In Time, dat wordt opgedragen aan een vriend van de band en voor het eerst in een full-band version live wordt gespeelt, knalt zo heerlijk uit de speakers. Knallen is dan ook het devies vanavond, rustpunten zijn vrij schaars.
Revere @ V11
Revere neemt waardig afscheid aan boord van V11
Het grote publiek is het misschien ontgaan, maar voor een select groepje muziekliefhebbers bracht oktober van dit jaar ontluisterend nieuws. De Britse indierockers Revere kondigde die maand aan met uit elkaar te gaan. De band, die al twintig jaar bestaat, maar pas in 2010 debuutalbum Hey! Selim uitbracht, heeft een bijzondere band met Rotterdam. Laatste EP Man Of Atom kwam zelfs uit op het Rotterdamse label Final 500. Vandaar dus ook dat de aller, allerlaatste show van Revere plaatsvindt op V11! Het duurt maar een paar nummers voordat frontman Stephen Ellis zijn doel voor deze laatste show laat horen: “Let’s sink this boat!” Want als Revere gaat, gaan we met zijn allen. Aan het einde van de show is het schip nog intact, maar Ellis en zijn kompanen hebben dan wel hun uiterste best gedaan om de boel af te breken.
V11 is aardig volgelopen voor de band, de band heeft de laatste tijd dan ook een trouwe fanbase opgebouwd in. Het publiek is duidelijk vooral gevuld met vrienden van de band, wat zorgt voor een gezellig ouwe jongens krentebrood sfeertje. Dat maakt deze avond voor zowel band als publiek wel extra bijzonder. Het is dan de laatste Revere show, de avond voelt nooit extreem zwaar of beladen. De band speelt gewoon nog één keer voor ons en doet dat met immens veel speelplezier. Het enthousiasme spat van de vele grapjes die de band met elkaar en het publiek maakt af. Zo vertelt Ellis een hilarische anekdote over hoe de band tijdens een akoestische set op de bovenste verdieping van platenzaak Velvet ooit zo hard met hun voeten stonden te stampen, dat de lampen er beneden uitsprongen. Daarop volgt de aanstekelijke rocker These Halcyon Days, waarop het publiek dus ook naar hartenlust met hun voeten stampt.
Daarna, ongeveer de laatste drie kwartier van het optreden, zijn alle remmen los. Ellis begint aan praatjes en bedankspeeches waar geen einde aan komt en zijn mede-bandleden doen maar al te graag mee. De sfeer wordt dus steeds losser en uiteindelijk wordt de show een beetje een rommeltje. Dat is helemaal niet erg, want daarin zit juist de charme van Revere. We Won’t Be Here Tomorrow is volgens Ellis de afsluiter, maar violiste Ellie Wilson heeft dan al verklapt dat er nog een toegift komt. Nadat Ellis zich tijdens dat nummer in het publiek gemengd heeft, staat de band inderdaad binnen de kortste keren weer op het podium. Er volgen nog twee songs, maar na een prachtige uitvoering van The Escape Artist is het echt gedaan met Revere. Natuurlijk gaan we de band missen, maar het is toch fijn dat ze nog een keer een Nederlands podium op zijn grond, of in dit geval, watervesten, hebben doen schudden.