Het live seizoen zit er weer op voor Steck. Namen als Lucky Fonz III, Canshaker Pi, Het Gezelschap, Scram C Baby en Meadowlark (UK) vonden hun weg al naar Delft. Deze bands maar ook vele anderen proberen stapje voor stapje verder te komen en hebben niet meteen een (uitverkochte) clubtour te pakken. Zij starten met spelen in kleine venues, willen doorgroeien naar middelgrote zalen, daarna naar de grote professionele podia en misschien zelfs wel grote festivalshows spelen.

Steck maakt zich hier hard voor en vrijdag volgde dan voor ieder die zich daar voor ingezet heeft, het kersje op de taart: And Also The Trees

Afgelopen vrijdag kwam het publiek van heinde en verre naar Steck, Delft voor de band And Also The Trees. Muziek voor de liefhebbers en kenners van de band die vanuit de postpunk een eigen stijl heeft ontwikkeld. Hoewel ze aanmerkelijk meer volgers hebben in Duitsland en Frankrijk is het prettig dat zij in Nederland ook twee keer optreden om hun verzamelplaat Untangled te promoten. Al vroeg voor aanvang plakten de bezoekers tegen het podium om toch vooral alle verrichtingen van dichtbij mee te maken.

Het is bijzonder dat deze band, ook erg gewaardeerd door collega-bands/artiesten als bijvoorbeeld The Cure, nog steeds optreedt. De band stamt uit 1979 en komt uit Worcestershire. Kern van de band wordt gevormd door de broers Simon and Justin Jones, respectievelijk zanger en gitarist en drummer Paul Hill (sinds 1998).

Het surfachtige gitaarspel van Justin Jones is onderscheidend. Veel nummers beginnen met een eenvoudige rif, die gedurende het nummer wordt uitgewerkt en in herhalende ritmes in kracht toenemen. De pratend, zingende stem van Simon Jones sluit naadloos aan. Het repertoire is in al de jaren verrijkt en kent uitstapjes naar bijvoorbeeld het Spaans getinte Your guess, maar ook naar een jazzy nummer zoals Paradiso.

‘None .....like swallow’ zoals dat op de playlist staat vermeld, kent nog geen officiële titel, zo vertelt Simon Jones en kondigt aan dat Delft hiermee de primeur van dit spoken word nummer heeft.

De ervaring druipt van de band af, het dominante gitaarspel kent een goede afstemming met de overige instrumenten. Het visuele contact onderling, met uitzondering van de zanger, wordt steeds gezocht tijdens het optreden.

Als je er niet bij was, heb je wat gemist.

De aftrap van de avond werd gedaan door de band Silent Runners, uit Amsterdam. ‘Wij spelen liedjes over de liefde en het leven’ gaf de expressieve zanger Dolf Smolenaers aan. Dandy-achtig gekleed en met een goede stem gezegend werkt hij veelal vanuit een donkere basis, eveneens kenmerk van de muziek, naar andere toonhoogten soms uitmondend in een bombastisch einde. De elektronica laat zich bedienen door stevige en mooie drumritmes. Het was een erg leuk optreden, dat ook werd gekenmerkt door veel interactie en humor.