Een avond van Ierse bezieling in Rotown Een avond van Ierse bezieling in Rotown

Tom Neven start de avond met een redelijk standaard folk-set. Tom vertoont fysieke, maar geen muzikaal inhoudelijke gelijkenissen met Damien Rice. Waar zijn stem bezieling ontbeert wordt dit gecompenseerd met een mooie apollinische omlijsting. Met een violiste aan zijn ene zijde, en een bassist aan zijn andere, warmt hij het publiek het publiek op een vrolijke manier op voor aanstondse dramatiek.

Een kleine, in zichzelf gekeerde man met kort zwart haar stapt het podium op en sluit zijn gitaar aan, wat op zich al een bijzonder gezicht is. Zijn gitaar is namelijk een standaard rechtshandige gitaar, welke hij linkshandig bespeelt. Hij begint zijn set door binnensmonds iets onverstaanbaars richting het publiek te mompelen en deze introversie tekent de rest van zijn set. Samen met zijn bandleden speelt hij introverte blues-folk nummers van eerdere albums die een weinig originele opbouw of structuur hebben. In Rotown klinkt dan ook al snel een luid geroezemoes op die door het kleine groepje hardcore fans moeilijk dempen is. In vergelijking met Tom Neven is Mick Flannery’s stem wel een ongelofelijke verademing, pijn en weemoed klinken door in de Ier zijn stem.