Na een leven als techno DJ, producer (van onder andere een toen nog onbekende Amy Winehouse) en singer-songwriter is het ditmaal Fink de blues artiest die naar Rotterdam toog. In 2014 speelde hij nog drie dagen achter elkaar in een uitverkocht Paradiso, nu dus in het veel kleinere Rotown. Vanuit nostalgie en vanwege de exclusiviteit kon je kaartjes enkel aan de bar van Rotown kopen. En zo werd dit een concert waar je tweemaal voor naar Rotown moest. Dat het in een mum van tijd was uitverkocht spreekt voor zich.
Met weelderig baardje en karakteristiek hoedje begroet Fin Greenall, beter bekend als Fink, het zeer gemeleerde publiek enthousiast en oprecht. "This is great! It's cool to be back, too bad the graffiti in the dressingroom is gone." Een rauwe bluesriff klinkt uit zijn gitaar waarmee de toon van de avond is gezet. Zijn donkere soulvolle stem zingt triest 'It's hard to see you happy'. Het doet bijna pijn. De slideguitar voegt daar nog een schepje treurigheid aan toe.
Doordat er veel wordt gesleuteld aan het geluid en veel gedoe met instrumenten is, is de aandacht van het publiek na elk nummer meteen weer weg. Door de lange pauzes en het luide geklets kom je niet echt in het concert. Na weer technische problemen klinkt na het derde nummer ineens een harde knal. Het is ineens muisstil en ieders aandacht is bij de muziek. Het blijkt nodig.
Vanaf dat moment is iedereen bij de les en weet Fink je beet te pakken en echt mee te nemen in zijn muziek. Natuurlijk veel blues, hij speelt zijn volledige album 'Fink's Sunday Night Blues Club, volume 1'. Maar hij weet dat goed af te wisselen met enkele oudere liedjes. Precies wanneer de elkaar opvolgende bluesrifjes wat naar eentonigheid neigen klinkt een wat steviger geluid. In 'Boneyard' klinkt nog altijd de blues, maar net wat minder prominent voorop.
En dan is het tijd om de 'hard believer gitaar' erbij te pakken, aldus Fink. "You've been patient, we'll play a darker depressing Fink song now". Het is bij Fink nummers als 'Hard Believer' en later ook 'Looking Too Closely' dat het publiek echt uit zijn dak gaat. Een overweldigend applaus en geschreeuw illustreert dat dit de nummers zijn waarin de muzikaliteit echt naar voren komt. De bluesnummers zijn fijn, lekker en prima, maar duidelijk van een ander niveau dan de trouwe fans gewend zijn van Fink.
Desalniettemin pakt Fink je vanaf het vierde nummer beet en laat je niet meer gaan. Het komt dan ook echt als schok wanneer hij zijn laatste nummer aankondigt. Na de bijna tien minuten durende versie van 'Warm Shadow' barst Rotown uit zijn voegen onder een overdonderend applaus. De spaarzame verlichting wordt nog iets verder gedimd en Fink komt terug. Rest hem alleen nog het nummer waarmee hij wist dat hij een bluesplaat wilde en kon maken, een plaat waar hij zeer trots op is. Met afsluiter 'Wheels' is het dan echt klaar. Het cirkeltje is rond.