Zijn nieuwe plaat Towns & Cities is een verzameling sferische indiesongs, die op een dromerige manier tegen het aanstekelijke aan hangen. Ingesloten in een kringetje van instrumenten staat Christon op het podium, maar hij lijkt allesbehalve gevangen. De buizen, slangen en maffe lampjes op de gitaarbakken doen het lijken alsof hij een professor in een laboratorium is. Zorgvuldig speelt hij één voor één de instrumenten in en laat het looppedaal de rest doen. Het kost dus een minuutje om het nummer op gang te krijgen, maar dat is ook het fantastische: het publiek hoort de liedjes tot leven komen en Christon doet zijn uiterste best om in de allesbeslissende opstartfase geen fouten te maken. Het oneindige trappen op de knoppen zorgt ervoor dat alle ledematen vanavond even belangrijk zijn.
De intieme setting vraagt om wat duiding bij verschillende nummers. De zaal krijgt korte verhaaltjes over Nashville, CSI, heimwee naar Nederland (My Northern Lights) en de band met zijn vader (Younger Than Before) te horen. Het duurt nooit lang voordat de looppedalen (of de Perpetuum Mobile, zoals hij het loopstation zelf noemt) weer diep worden ingedrukt en het gezicht weer in volle concentratiemodus gaat. Het is hard werken en snel schakelen, maar Christon heeft de machines onder controle en geeft een heerlijke performance weg.