In 2015 leerde heel Nederland de Vlaamse Anna Rune kennen via het sympathieke TV-programma DBSSWNL van Giel Beelen. Ze won, wat later de laatste editie van dit programma bleek te zijn. Dit deed ze door constant topkwaliteit te leveren en als klap op de vuurpijl een prachtige uitvoering van 'That's Life' neer te zetten. Daarna werd ze onder andere 3FM serious talent en speelde ze veel op grote en kleinere podia en festivals (zoals Pinkpop, North Sea Jazz en Sziget).
Vanavond is het sympathieke lichtschip V11 de intieme locatie voor het afsluitende optreden van haar korte tour langs Nederlandse podia. Het is wat dringen op het kleine podium met de vele instrumenten en de kluwen van meters zwarte-snoeren-spaghetti op de vloer. Maar het past net. Ze start een instrumentaal intro waarbij ze indringend, loerend als een roofdier, contact zoekt met de drummer. Een bezwerende opener met een repeterend ritme. Ze gunt het publiek geen ruimte voor applaus maar dendert door met haar grootste 'hit' 'That's Life'. Hebben we die maar vast gehad.
"Eindelijk ben ik dan terug in mijn eigen stadje Rotterdam", begint Anna dan. "Dit is het laatste optreden van onze tour en daar zijn we allemaal een beetje melancholisch over", zegt ze enigszins treurig. Een korte introductie van het volgende nummer volgt voordat ze weer achter haar piano plaatsneemt. En zo gaat het steeds. Waarbij vooral opvalt dat zodra ze haar instrumenten aanraakt ze één wordt met haar instrument. Er is dan nagenoeg geen contact met het publiek, ze kruipt in haar instrument en heeft alleen regelmatig intens contact met de drummer helemaal aan de andere kant van het podium.
Naast de drummer wordt Anna begeleid door bassist en toetsenist Maarten. 'I Found The One' heeft ze voor hem en zijn vrouw geschreven, een vrij zoet liefdesliedje. Naast Anna staan twee achtergrondzangeressen. Hun meerwaarde komt vooral tot uitdrukking wanneer de dames gedrieën vooraan op het podium om een microfoon plaatsnemen. Hun prachtige samenzang wordt helaas grof verstoord door een heftig krakende monitor maar dit belemmert niet dat dit één van de hoogtepunten van avond wordt.
Een ander hoogtepunt is 'Sun Down', haar huidige singel. "Ik ben zo ongelofelijk trots op dit nummer, want dit geeft het geluid van het album perfect weer", licht Anna toe. Het bijna hypnotiserende piano intro wordt gevolgd door goed getimede stevige drums en bas en laat een grootser en dieper geluid horen. De ritmische aanslagen op een typemachine klinken bijna irritant maar passen perfect bij dit top liedje. En daar bovenop het warme zuivere stemgeluid van Anna.
Verrassen doet ze regelmatig. Zoals met de samenzang, één van de weinige momenten waarop de piano even niet klinkt. Of wanneer ze tijdens een nummer een akoestische gitaar krijgt omgehangen die op haar schoot legt en bespeeld op een min of meer reguliere manier. Meest verrassend zijn nog de beats die na een klein uur klinken. "Rest mij nog één ding en dat is een klein beetje dansen op het gloednieuwe nummer 'Wheigtless'. En dat is precies wat zij doet. Voor het publiek is dat duidelijk een te grote overgang, van hele mooie pianoliedjes naar beats en een band, met name de beide heren, die even helemaal los gaan.
Natuurlijk is er een toegift waarin ze laat horen dat ook het "oudje", het zo'n drie jaar oude 'This Can't Be Love' nog steeds prima past en ook van hoge kwaliteit is. Afsluiter 'Liquid Luck' is een heel vrolijk, lollig liedje waar de veel gemaakte vergelijking met Regina Spektor het best past. Maar Anna Rune is vooral zichzelf. Een sympathieke Vlaamse met prachtige warme loepzuivere stem en perfect pianospel. Dit doet sterk verlangen naar het langverwachte debuut album en bijbehorende cd-presentatie. In de Paradijskerk?