Voor de film hebben we helaas geen tijd, en als we iets voor negenen Rotown betreden blijkt de vermelde tijd van het optreden van Bear Valour niet de aanvang maar juist het einde te zijn. Oeps. Gelukkig hebben we de foto’s nog. Rest ons niets anders dan te hopen dat Spamodique in haar eentje de overgebleven tijd zodanig kan opvullen dat we niet ontevreden naar huis gaan. Spoiler alert: dat is ze gelukt. Bij aanvang hoor je achterin de zaal nog gepraat, maar naarmate het openingsnummer vordert durven steeds minder mensen hun verhaal nog af te maken. En dat heeft niet alleen met het aanzwellende volume te maken. De band laat meteen merken dat ze nog niets aan kracht hebben ingeboet. De kenmerkende stem van Mark Ritsema klinkt nog altijd even zwaar en donker, zoals ook de basgitaar van Martin Doctors van Leeuwen nog altijd aan je broekspijpen rukt.
Onlangs kondigde Spasmodique een nieuwe tour aan, samen met een live album op vinyl genaamd ‘Europa 88’. De tour wordt afgetrapt in Rotown. In het kader van het 30-jarig bestaan mag de zanger van Spasmodique, Mark Ritsema, de hele avond cureren naar zijn smaak. Voorafgaand is in KINO de film Walking in the Opposite Direction te zien, over het leven van de Britse singer-songwriter Adrian Borland die in 1999 op 41-jarige leeftijd zelfmoord pleegde. In het voorprogramma heeft hij de band Bear Valour geplaatst, die met hun donkere folk de volgende zwarte vegen op het canvas van de avond mogen plaatsen.
Bear Valour
Publiek Bear Valour
Spasmodique @ Rotown
Die basgitaar ziet er ook uit alsof hij al sinds het begin meedoet. Spasmodique bestaat al langer dan Rotown zelf, en het gemiddelde geboortejaar vanavond ligt ook ruim vóór de val van de Muur. Niet dat de sfeer daar minder op wordt. Niet dat een band als Spasmodique zich zorgen hoeft te maken om een al dan niet aanwezige sfeer in het publiek, zou je zelfs mogen zeggen. De muziek zelf wordt zo indrukwekkend opgevoerd dat er geen ontsnappen aan is. Het geluid is in Rotown nooit echt een zorgenkindje, maar vanavond staat alles perfect afgesteld om de donkere post-punk en new wave tot haar recht te laten komen. Het lichtplan staat ook volledig in dienst van de band, met enkel felle spots zonder kleur die scherpe contrasten en schaduwen opwerpen tussen of op de bandleden. Vorig album ‘Six’ werd opgenomen in de Soundport studio’s, wat helemaal niet vreemd is gezien de andere pareltjes die de moderne opleving van post-punk in Rotterdam, die daar ook hun oefenruimte hebben.
Als we het einde naderen spreekt Mark Ritsema het publiek toe. Woorden van dank, en nog een smakelijke anekdote over de opening van Rotown. De heren van Spasmodique lijken ineens heel benaderbare jongemannen, waar naast ervaring ook gewoon plezier vanaf straalt. Nog even terug naar de duisternis dan, tijdens de toegift. Er wordt weleens beweerd dat Joy Division helemaal niet zo groots herinnerd zou worden als Ian Curtis zich niet verhangen had. Misschien moeten we gewoon accepteren dat de band van vanavond gewoon die plek in de canon van de muziek heeft overgenomen, en daarvan genieten. Tenzij ze niet van zulke vergelijkingen houden. Je kunt zeggen wat je wilt over de jaren ’80, maar wij willen er geen ruzie mee hebben.
Spasmodique @ Rotown
Spasmodique @ Rotown
Spasmodique @ Rotown
Spasmodique @ Rotown
Spasmodique @ Rotown
Spasmodique @ Rotown
Spasmodique @ Rotown